tag:blogger.com,1999:blog-48820053248252776342024-03-14T04:48:50.788+02:00ΚΙΧΛΗ.<a href="http://tinypic.com?ref=2cp5o40"><img src="http://i48.tinypic.com/2cp5o40.jpg" border="0" alt="Image and video hosting by TinyPic"></a>. ο Πόρος στα βιβλίαΚατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comBlogger57125tag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-72867286100864502142014-10-11T18:08:00.000+03:002014-10-12T09:05:43.403+03:0057 ~ Μίλτος Σαχτούρης: 29 Ιουλίου29 Ιουλίου,αποφράδα ημέρα<br />
της μη γεννήσεώς μου<br />
βρίσκομαι βαθιά μέσ΄τα νερά<br />
της θάλασσας <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">του Πόρου</span><br />
νεοφώτιστος<br />
συντροφιά με τους φίλους μου<br />
τα ψάρια.<br />
<br />
<span style="font-size: 180%;"><span style="font-family: times new roman;"><i>Μίλτος Σαχτούρης</i></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"><i>-από την συλλογή Καταβύθιση, 1990-</i></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Μίλτου Σαχτούρη, Ποιήματα 1980-1998</b><br />
Εκδόσεις: Κέδρος 2001</span><br />
<br />
<a href="https://farm4.staticflickr.com/3704/9161089520_823fb27281_z.jpg"><img src="https://farm4.staticflickr.com/3704/9161089520_823fb27281_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.) </span><br />
<br />
<span style="background-color: #cfe2f3;"><span style="color: #073763;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"></span>Η ανάρτηση αποτελεί πρόταση του Βασίλη Α., και τον ευχαριστώ για την συμβολή του.</span></span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-65529807867883049862014-03-25T17:17:00.000+02:002014-10-11T17:34:10.512+03:0056 ~ Ιωάννης Μακρυγιάννης: Απομνημονεύματα<div style="text-align: justify;">Ο Μπούρμπαχης με τους στρατιώτες του βήκε εις το Λουτράκι της Κόρθος. Μ᾿ έστειλε η Διοίκηση και πήγα και του μίλησα όλα αυτά. Και τότε κατάλαβε ο αθώος πατριώτης και πήγε εις τα Μέγαρα, οπού πήγαν και οι άλλοι. Πήγε εκεί κι ο Βάσιος Μαυροβουνιώτης. Σύναξα κι εγώ όλους τους Αθηναίους και Στερολλαδίτες, όσοι φέρναν όπλα και ήταν εις τα νησιά Κούλουρη, Αίγινα και <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>, σύναξα αυτούς και τους ίδιους νησιώτες, κατά την διαταγή της Κυβερνήσεως οπού ᾿χω, και πήγα κι εγώ εις Μέγαρα. Τότε κάνομεν ένα σκέδιον να βγούμεν συνχρόνως εις τα πόστα της Αθήνας αναντίον των Τούρκων ο Βάσιος, ο Παναγιώτης Νοταράς, ο Μπούρμπαχης και οι Ντερβενοχωρίτες να πάνε να πιάσουνε απoβραδύς την Χασιά, να ταμπουρωθούν - είναι η θέση γερή - να πάγη οχτρός εκεί να τον πολεμήσουν.<br />
<br />
[....] Σηκώθηκα και πήγα εις τα Θερμιά, ότ᾿ ήμουν αστενής, κι από εκεί εις Τήνο. Είχα την φαμελιά μου εκεί έκατζα καμπόσο. Ήρθε ο κολονέλ Άιντεκ, αξιωματικός Μπαυαρός, και μου λέγει «Σου δίνω πολεμοφόδια και ζαϊρέδες δια δυο χιλιάδες ανθρώπους - να μου δίνης μόνον την υπογραφή σου' να μιλήσουμεν και με τον Κοκράν να σου δώση πλοία να πιάσης ένα μέρος της Αττικής, να είναι στρατέματα απάνου εις την Αττική, να ᾿χουν κατοχή οι Έλληνες. Του είπα' «Να πάγω ν᾿ ανταμώσω και τους Αθηναίους και σου μιλώ». Μπήκαμεν μαζί εις το καράβι και ήρθαμεν εις <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>. Εγώ πήγα εις Αίγινα κι εκεί συναχτήκαμεν εις τον Δεσπότη όλοι οι Αθηναίγοι. Τους είπα αυτό' τους ηύρα τους αγαθούς πατριώτες πρόθυμους και μου είπαν να πάγω εις τον Πόρο να μιλήσω με τον Άγιντεκ και Κοκράν να πάμεν. Πρόθυμοι ήταν όλοι οι καλοί κι αγαθοί πατριώτες. Πήγα τους αντάμωσα. Μου είπαν είναι έτοιμοι ο Άιντεκ δια τον ζαϊρέ και πολεμοφόδια -έστειλε κι᾿ ο Κοκράν δια τα πλοία. Όμως ήθελε να του δώσω ατομικώς εγγύησιν ότι δεν θα κάμω πειρατείες. Του υποσκέθηκα αυτό. Μου είπε σε ολίγες ημέρες είναι έτοιμα να μου τα δώση. Πήγα να ετοιμάσω τους ανθρώπους. <br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="font-size: 85%;"><i>Βιβλίο Πρώτο (1797-1827) Κεφάλαιο δέκατο</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3760/13413795424_b424d60f8c_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3760/13413795424_b424d60f8c_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Z.)</span><br />
<br />
.... Είκοσι έξη μήνες έκαμα σ' αυτήνη την ᾿πηρεσίαν. Αν ιδήτε κατάχρησιν παραμικρή, ή ληστεία, ή αδικίαν εις τους πολίτες, τότε εσείς αναγνώστες να με λέτε άτιμον άνθρωπον. Κι απ᾿ όταν πάψαμεν ύστερα, τηράτε τι ληστείες έγιναν και τι αρπαγές και τι σκοτωμοί. Ο Κυβερνήτης μο᾿ ᾿δωσε τον βαθμό μου, χιλίαρχο, καθώς και οι άλλοι, και μ᾿ έβαλε και εις το στρατιωτικόν δικαστήριον. Δεν θέλησα να κρίνω κανέναν. Ο Κυβερνήτης καταφρόνεσε πολύ του Πετρόμπεγη το σπίτι. Ψωμί δεν είχαν να φάνε. Σήκωσε ντουφέκι η Σπάρτη, η Πελοπόννησο, η Ρούμελη και γύρευαν Συνέλεψη, να κυβερνιόνται με νόμους. Τότε άρχισε ντουφέκι και εις τον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>. Έστειλε στρατέματα, ήταν και καράβια Ρούσικα με τον Ρικόρδον. Έκαψε ο Μιαούλης την φεργάδα και παπόρι κι άλλα. Υποπτευόταν η Αγγλία να μην γένωμεν κι εμείς θαλασσοδύναμη και με την ευκαρίστησιν του Εκλαμπρότατου Μαυροκορδάτου και συντροφιάς τα ᾿καψαν και τελειώσαμεν κι από αυτά. Και γυμνώθη κι ο <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρος</span></span> και σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Ο Πετρόμπεγης είχε φύγει κρυφά πρωτύτερα από τ᾿ Ανάπλι. Στον δρόμο τον έπιασαν αυτόν, έπιασαν τ᾿ αδέρφια του τον Κατζή και τον Κωσταντήμπεγη, τον υγιό του τον Μπεζαντέ και τους χάψωσαν εις το Παλαμήδι όλους.<br />
<br />
[....] Τα χρήματα δεν τα ᾿χαμεν, τις δυοχιλιάδες τα τάλαρα' ανταμώνομεν με τον Μιαούλη - ήταν πρωτύτερα αυτό από τα καράβια οπού κάηκαν' του λέγω του Μιαούλη να πάγη εις τη Νύδρα και ειπή του Μαυροκορδάτου, των Κουντουργιωταίων και του Ζαΐμη να του δώσουνε τις δυο χιλιάδες τα τάλαρα κι ύστερα τα ρίχνομεν εις την πατρίδα και πλερώνονται, ή μόνοι μας ο καθείς τα δίνομεν, καθώς εμείς πλερώνομεν και τους ανθρώπους. Του είπα να πάρη και καμπόσους Νυδραίγους να γνωρίζουν από κανόνια - και εις την Πρόνοια ανταμωνόμαστε. Πήγε ο Μιαούλης το λέγει αυτηνών. «Πες του Μακρυγιάννη, λένε του Μιαούλη, να τραβήξη χέρι από αυτό και θα γένη διαφορετικό το πράμα». Τότε διαλύσαμεν τους ανθρώπους' χάσαμεν και τα χρήματά μας. Του λέγω του Μιαούλη «Πώς θα γένη διαφορετικόν; Θα συβιβαστούν; Αυτό είναι, του λέγω, το καλύτερον, να σωθούμεν». Ύστερα άρχισε ο εφύλιος πόλεμος παντού και σκοτώνονταν οι άνθρωποι. Τότε άρχισε ο <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρος</span></span> και κάηκαν τα καράβια κι έγινε παντού άνου-κάτου. <br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="font-size: 85%;"><i>Βιβλίο Δεύτερο (1828-1832) Κεφάλαιο δεύτερο</i></span></span><br />
<br />
<a href="https://farm9.staticflickr.com/8344/8254080931_c1c6506e9e_z.jpg"><img src="https://farm9.staticflickr.com/8344/8254080931_c1c6506e9e_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">(σημ.) α.</span> Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο ατόφια — φαίνονταν οι φλέβες' τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρον</span></span>, τα 'χαν πάρει κάτι στρατιώτες και εις τ' Άργoς θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν. Άντεσα κι εγώ εκεί, πέρναγα• πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι' αυτά πολεμήσαμεν. (Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα ταλαρα)• κι όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη (ότι τρωγόμαστε), τα δίνω και σας δίνει ό,τι τού ζητήσετε δια να μείνουν εις την πατρίδα απάνου». Και τα 'χα κρυμμένα. Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα.<br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="font-size: 85%;"><i>Βιβλίο Τρίτο (1833-1843) Κεφάλαιο πρώτο</i></span></span><br />
<br />
<a href="https://farm8.staticflickr.com/7156/13463793343_a54c4a5c7a_z.jpg"><img src="https://farm8.staticflickr.com/7156/13463793343_a54c4a5c7a_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.)</span><br />
<br />
Στην αρχή δεν τον ρεθίζετε εσείς οι μεγαλοκέφαλοι και ήτον με την πατρίδα. Τον αγαπούσε όλος ο λαός και δυο χρόνια κυβέρνησε καλά. Ύστερα περιλάβετε εσείς τον Κυβερνήτη - πόσοι τάφοι έγιναν εις Σπάρτη και Μεσσηνία, εις <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρον</span></span> κι αλλού και πού κατάντησε η κυβέρνησή του; Ύστερα πιάστη με τους Μαυρομιχαλαίγους. Σας έλεγαν άνθρωποι γνωστικοί να κλίνετε κι εσείς την θέλησή σας, καθώς συγκατάνευε κι ο Κυβερνήτης, ν᾿ αγαπηθή μ᾿ αυτούς' δεν στάθη τρόπος. Και χάθη κι αυτός και η πατρίδα διατιμήθη. <br />
<span style="color: #eeeeee;"><span style="font-size: 85%;"><i>Επίλογος</i></span></span><br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Γιάννης Μακρυγιάννης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Μακρυγιάννη απομνημονεύματα</b> <span style="font-size: 85%;">(τόμοι 2)</span><br />
Εκδόσεις: <b><span style="font-size: 85%;">ΠΑΠΥΡΟΣ ΠΡΕΣΣ</span></b> <span style="font-size: small;">(Βίπερ)</span>, 1971.</span></div><br />
<a href="https://farm9.staticflickr.com/8048/8125542853_a10c5cebe7_z.jpg/"><img src="https://farm9.staticflickr.com/8048/8125542853_a10c5cebe7_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: K.)</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-90975914657796790252014-03-03T17:11:00.000+02:002014-03-28T09:49:02.121+02:0055 ~ Βασίλειος Ι. Κιατίπης: Η πανώλη εις Πόρον και ο Κάρολος Βίπμερ εις την Ελλάδα<div style="text-align: justify;">Κατά τον μήνο Νοέμ. εδημοσιεύθη μία διατριβή επανωγεγραμμένη "Ιστορική έκθεσις της εν Πόρω πανώλους κατά τους μήνας Απρίλιον, Μάιον και Ιούνιον του 1837, και των παρά της Κυβερνήσεως ληφθέντων μέτρων, εκδοθείσα κατά τα επίσημα της επί των Εσωτερικών Γραμματείας έγγραφα, και κατ' έγκρισιν της Α.Μ. υπό του Καρόλου Βίπμερ αρχιατρού της Α.Μ. ανωτέρου ιατροσυμβούλου και προέδρου του Βασιλικού ιατροσυνεδρίου’ εν Αθήναις εκ της Βασιλικής τυπογραφίας 1837.<br />
<br />
Ο σκοπός ταύτης της διατριβής είναι να αποδείξη ο Κ. Βίπμερ ότι, ή δεν συνέβησαν παντάπασι τα ενώπιον περίπου εξ χιλιάδων ανθρώπων επί της πανώλης διατρέξαντα, ή ότι δεν συνέβησαν ούτως ως τα επερίγραψεν ο αυτόπτης και ο αυτήκοος Ηπίτης <a href="http://kihli-poros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html"><b><u>εις το ημερολόγιόν του</u></b></a>. Εις ταύτην την ιστορικήν του έκθεσιν ο Κ. Βίπμερ υβρίζει τον Ηπίτην ως εξ αμάξης, τον συκοφαντεί, και μαίνεται κατ’ αυτού μανίαν ασυγχώρητον εις επαγγελόμενον τον αρχιατρόν της Α.Μ. και τον πρόεδρον του ιατροσυμβουλίου της Ελλάδος’ διότι νομίζομεν ότι, άνθρωποι κατέχοντες τοιαύτας θέσεις εις την κοινωνίαν έπρεπε να ήναι όχι μόνον ακριβείς φύλακες της ευσχημοσύνης, αμμή και διδάσκαλοι αυτής.<br />
<br />
Αλλ’ ημείς θέλομεν αποδείξειν το ψεύδος και τας αντιφάσεις όλων των εμπεριεχομένων εις την περί ου ο λόγος διατριβήν, όχι ως το έκαμεν ο Κ. Βίπμερ διά της ασυστόλου αρνήσεως συνειθισμένης και εις αυτούς τους συλλαμβανομένους επ’ αυτοφώρω πταίστας αμμή δι αυτών τούτων των αντιφατικών επιχειρημάτων και εκφράσεων του Κ. Βίπμερ, προσθέττοντες και δημοσιεύοντες και μερικά έγγραφα των όσα ανάγονται εις ταύτην την υπόθεσιν, τα οποία με πολλήν φροντίδα αποσιώπησεν ο Κ. Βίπμερ, διά να απατήση τους απλουςτέρους, τους μη ταξιδεύσαντας εις τον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρον</span></span> μετά την παύσιν της πανώλης, ή τους μη έχοντας εις ταύτην την νήσον κανένα φίλον, και φίλον της αληθείας, διά να τους πληροφορήση, ότι, όσα διαλαμβάνει <a href="http://kihli-poros.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html"><b><u>το ημερολόγιον του Ηπίτου</u></b></a>, εκτός μερικών τυπογραφικών και ονομαστικών σφαλμάτων, τα οποία θέλουν διορθωθήν εις το παρόν παράρτημα, μακράν από του να ήναι παραμορφωμένα, ως ετόλμησεν ο Κ. Βίπμερ να το δημοσιεύση, όχι μόνον συνέβησαν ως τα επερίγραψεν ο Ηπίτης αλλ’ ότι συνέβησαν και άλλα πολλά αισχρά και επίσης βλαβερά διά τους Πορίους, τα οποία απεσιωπήθησαν εις το ημερολόγιον, δεν ηξεύρομεν διατί.<br />
<br />
<a href="https://farm4.staticflickr.com/3774/9329477720_111c5f46f8_z.jpg"><img src="https://farm4.staticflickr.com/3774/9329477720_111c5f46f8_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[….] Λέγει δε ο Κ. Βίπμερ ότι ερανίσθη και ήντλησε ταύτην την ιςτορικήν του έκθεσιν από επίσημα έγγραφα της επί των Εσωτερικών Γραμματείας’ αλλά και αύτη η επί των Εσωτερικών Γραμματεία δεν ήτο παρούσα εις Πόρον διά να ίδη με τους ιδίους αυτής οφθαλμούς τα τότε εκεί διατρέξαντα και όσα έγγραφα της Γραμματείας, τα μόνα επίσημα, ως εκφράζοντα την ειλικρινή επιθυμίαν της Κυβερνήσεως να αποσβεσθή όσον τάχιστα το κακόν, όσα έγγραφα, λέγομεν, εστάλησαν εξ Αθηνών εις Πόρον είναι φυσικώς αδύνατον να εξιστορώσιν ως αληθώς έγιναν τα εις Πόρον γενόμενα. Ταύτα τα έγγραφα λοιπόν δεν δύνανται «ιστορικώς να εκθέσωσι την εις Πόρον πανώλη» ως εκφράζεται και ως διϊσχυρίζεται ο Κ. Βίπμερ αλλ’ ήσαν έντονοι διαταγαί ληφθησομένων μέτρων, και παραγγελίαι προς τους εις Πόρον υπαλλήλους της Γραμματείας να εκπληρώσωσι τα διαταχθέντα μέτρα με φρόνησιν, με φιλανθρωπίαν και οικονομίαν διά το δημόσιον ταμείον.<br />
<br />
[….] Εις τον πρόλογόν του λέγει ο Βίπμερ ότι ο Ηπίτης εφέρθη<i> ατόπως και μη πρεπόντως</i> προς την Α.Μ. Και πότε κατεστάθη εισαγγελεύς της Ελληνικής πολιτείας ο Κ. Βίπμερ; Ο Ηπίτης επιθυμών ειλικρινώς να βλέπη την αλήθειαν συμπαρεδρεύουσαν εις την Ελλάδα με τον Όθωνα, και βλέπων τον Κ. Βίπμερ ως μεσότοιχον μεταξύ της Μεγαλειότητός του και της αληθείας έκαμεν απόπειρα, να κατεδαφίση τούτο το μεσότοιχον’ και μέσον προσφορώτερον εις τούτο δεν εγνώριζε τότε άλλο παρά να παραιτηθή από την έδραν του Καθηγητού, του Ιατροσυμβούλου και να επιστρέψη το παράσημον. Και αν αι τότε μεγάλαι φωναί του Κ. Βίπμερ, εκ του εγγυτάτου βοώντος, εμπόδισαν την σιγανήν και μακρόθεν αποπεμπομένην συμβολικήν φωνήν του Ηπίτου να αναβή εις τα ώτα της Μεγαλειότητός του, νομίζει ο Κ. Βίπμερ ότι αύτη η φωνή δεν εξακολουθεί την πρώτην αυτής απεύθυνσιν, και ότι ποτέ δεν θέλει φθάσειν όπου απ’ αρχής κατευθύνθη; Νομίζει ο Κ. Βίπμερ ότι η Μεγαλειότης του ποτέ δεν θέλει περιηγηθήν εις Πόρον, και ποτέ δεν θέλει εμβήν εις περιέργειαν να μάθη από διαφόρους κλάσεις των Πορίων ό,τι προ πολλού ηξεύρουν όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδος; ότι δηλαδή οι σώσαντες τους Πορίους δεν είναι μήτε αι βουλαί του Κ. Βίπμερ, μήτε τα μέτρα του Δουμών και του Τομπακάκη.<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7237/13413442735_5a412a43c4_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7237/13413442735_5a412a43c4_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Z.)</span><br />
<br />
[….] Σελίδι 8 λέγει ο Κ. Βίπμερ «ο Τομπακάκης επροσκλήθη να χορηγή τα αναγκαία εις τους ενδεείς» αλλ’ όταν ήλθεν ο Ηπίτης εις Πόρον, η φωνή των πεινώντων, γυμνητευόντων, και των εν υπαίθρω ανέβαινεν εις τον ουρανόν, και κατά μέγα μέρος ο Ηπίτης κατεσίγασε ταύτην την φωνήν. Μετά την έλευσιν λοιπόν του Ηπίτου εις Πόρον ήρχησαν σιμά των πασχόντων και αγωνιώντων να παρηγορώνται και οι ενδεείς’ το οποίον παρατρέχοντες εις το ημερολόγιον ενομίζομεν ήδη παραδεδομένον εις την λήθην. Αλλ’ ο Κ. Βίπμερ αναφέρων περί βοηθείας ενδεών γενομένης δια του Τομπακάκη έπρεπε να εξορύξη και να εκβάλη εις το φως και τούτο το μυςτικόν’ και τούτο έτι μάλλον εν ω δεν ερυθρίασε να δημοσιεύση ότι ο Ηπίτης έκαμε συνθήκας χρηματικάς με την Κυβέρνησιν, περί της οποίας θέλομεν ομιλήσει εκτεταμένως εν οικείω τόπω.<br />
<br />
Σελίδι 10 λέγει ο Κ. Βίπμερ «τα δε δύο στόμια του λιμένος απεκλείοντο διά πλοίων, ώστε ούτε λέμβος ήτο δυνατόν να διαφύγη την προσοχήν των» όχι μόνον τούτο αλλά και πολλά μίλλια τριγύρω του Πόρου έβλεπον οι ακταίωροί μας τι τρέχει’ διατί λοιπόν ο Κ. Βίπμερ εμπόδισεν εξ Αθηνών τους παρά του Ηπίτου λαβόντας υπό ευθύνην του την άδειαν να οψαρεύσωσι και να ξυλεύωνται όπου εκείνος τους είχε διορίσειν; Δια να εξυβρίση βέβαια τον Ηπίτην και διά να έχη αφορμήν να είπη ότι, τα μέτρα τα οποία εδιώριζεν εκείνος εις Πόρον ήσαν ολέθρια, ενώ ήξευρε καλώς ότι ο Ηπίτης κατά την διάρκειαν της πανώλης εις Πόρον δεν ήθελεν υποφέρειν καν ένα ν’ ανατρέψη τα σχέδιά του και ότι (επειδή με ταύτην την συμφωνίαν υπήγεν εις Πόρον) ήθελεν απαιτήσειν οποταγήν παθητικήν και από αυτόν τον Σουλτάνον αν ούτος ακόμη ώριζεν εκείνην την νήσον.<br />
<br />
<a href="https://farm8.staticflickr.com/7381/9158993361_be07351782_z.jpg"><img src="https://farm8.staticflickr.com/7381/9158993361_be07351782_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[….] Ό,τι δε με μίαν ανήκουστον προπέτειαν και αναίδειαν αναφέρει συνεχώς εις την ιστορικήν έκθεσιν ο Κ. Βίπμερ είναι, ότι ο Ηπίτης έκαμε πριν της εις Πόρον αναχωρήσεώς του, ότι έλαβεν 25 δραχμάς την ημέραν, ότι επέστρεψε τον Σταυρόν του Σωτήρος επειδή δεν ευχαριστήθη με 25 δραχ. Την ημέραν κτλ.<br />
<br />
Εάν ποτέ έγεινε χρηματική συμφωνία, αύτη ως είπαμεν, δεν ημπορούσε να γίνη διά των σημείων των κωφαλάλων, αμμή ήθελε γίνεσθαι προφορικώς ή εγγράφως. Εάν εγένετο προφορικώς, βέβαια δεν ήθελε την ακούσει μόνος ο Κ. Βίπμερ, αλλ’ ήθελον την ακούσει και άλλοι σύμβουλοι, και προ πάντων η τότε κεφαλή αυτών’ Αλλ’ ημπόρουν αυτοί ως τίμιοι άνθρωποι να είπωσιν, ότι ήκουσαν ποτέ τον Ηπίτην λέξιν καν περί χρηματικής συμφωνίας προφέροντα; Εγγράφως πάλιν αν έγίνετο αύτη η συμφωνία, ο Κ. Βίπμερ δεν ήθελ την δημοσιεύσειν εις την ιστορικήν του έκθεσιν μαζή με τα λοιπά <i>επίσημα του Τομπακάκη</i>; ή μάλλον, τοιούτον έγγραφον εάν υπήρχε, δεν ήθελε το τοιχοκολλήσειν, ως είπαμεν και αλλού, εις όλας τας πόλεις του Κράτους, και εις τα ζυθοπωλεία του Μονάχου, καθώς παντού και εις αυτήν την Ρωσσίαν έστειλε την επίσημον ιστορικήν έκθεσίν του;!! Χρηματική συμφωνία, άρα ποτέ δεν έγεινεν.<br />
<br />
[….] Καθ’ ην στιγμήν ήτο έτοιμος να αναχωρήση ο Ηπίτης, η Γραμματεία, χωρίς να το ζητήση εκείνος, τον έστειλε 500 δραχμάς διά, ως εκφράζεται η ιδία, <i>εξοικονόμησιν </i>των πρώτων <i>εξόδων του</i> <i>ταξειδίου</i>’ επειδή η Γραμματεία εννόησε πολλά καλά, ότι δεν ήθελεν είσθαι πολλά διακριτικόν μήτε καν τα έξοδα του ταξειδίου να μη χορηγηθώσιν εις άνθρωπον αναχωρούντα διά τοιαύτην υπηρεσίαν χωρίς να κάμη καμμίαν χρηματικήν συμφωνίαν. <br />
<br />
Όσον δε διά τας 25 δραχμάς ημεροκάματον, τας οποίας λέγει ο Κύριος Βίπμερ ότι έλαβεν ο Ηπίτης, ψεύδεται αναισχύντως ως εξεύρουσιν όλοι οι υπάλληλοι, διά χειρών των οποίων γίνονται αι πληρωμαί, ότι ο Ηπίτης μέχρι της ώρας ταύτης δεν έλαβε μήτε οβολόν, εκτός των 500 δραχμών, τας οποίας η Γραμματεία αυτοκλήτως τον έςτειλε την 27 Μαΐου.<br />
<br />
[….] Σελ. 27. Μετά την 12, 13 Ιουνίου απέδειξεν (ο εκ Πόρου γράφων τα επίσημα Τομπακάκης) την ελάττωσιν της Πανώλους. Αλλ’ ανωτέρω είπεν ο Κ. Βίπμερ ότι η Πανώλη είχε παύσειν σχεδόν την 27 Μαΐου, τουτέςτι προ της αφίξεως του Ηπίτου εις Πόρον. Τοιαύτα είναι τα επίσημα του Κ. Βίπμερ!!!<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8311/8070180419_e23c2ecdaa_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8311/8070180419_e23c2ecdaa_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Κ.)</span><br />
<br />
[….] <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Προς τον Εξοχώτατον Ιατροσύμβουλον και Καθηγητήν του Πανεπιστημίου Κύριον Ηπίτην</i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Άμα αφίχθητε εις τον τόπον τούτον ευθύς διά της πρώτης επισκέψεώς σας ανεζωώσατε τους ασθενείς, ηλευθερώσατε τους υπόπτους από την μαςτίζουσαν αυτούς επάρατον Πανώλην και επαρηγορήσατε άπαντας τους φοβισμένους κατοίκους. Περιελθόντες δε την νήσον και την απέναντι ςτερεάν και παρατηρήσαντες εις την οποίαν υπήρχον αθλίαν κατάστασιν οι δυστυχείς συμπολίται μας, εφροντίσατε πάραυτα, των μεν την υγείαν διά την από τας νοσεράς εις τας υγιεινάς θέσεις μετάθεσιν σώσαντες, των δε την δυστυχίαν διά των φιλανθρωπικών σας προσφορών ανακουφίσαντες. Τέλος διά των δραστηρίων και σωτηρίων υγειονομικών μέτρων σας εξαλείψατε από τον τόπον μας την φθοροποιάν και ολέθριον του ανθρωπίνου γένους Πανώλην. </i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Η Υγειονομική επιτροπή μη δυναμένη άλλως πώς να ανταμείψη τους κόπους σας, νομίζει εν των κυριωτέρων χρεών της εκφράζουσα διά ταύτης τα ειλικρινή αυτής και του λαού της προς την εξοχότητά σας αισθήματα και εγχειρίζουσα αυτήν ως δείγμα της προς υμάς άκρας ευγνωμοσύνης της.</i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Η Υγειονομική επιτροπή: </i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Γεώρ. Σπ. Κριεζής, Γ. Παπακυριάκος, Δημ. Στ. Οικονόμου, Α. Κιζάνης, Αναγ. Δ. Λογοθέτου, Ηλίας Λολοκούβαρος, Κ. Οικονόμου, Αντ. Κιζάνης, Κωνς. Μάνεσης, Α. Οικονόμου, Θεόδ. Κιζάνης. Σπ. Καράς, Γ. Γαραδάμας, Ι. Κολοκούβαρος.</i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Επικυρούνται αι γνησιότητες των ανωτέρω δεκατεσσάρων υπογραφών της υγειονομικής επιτροπής, καθώς και τα ενδιαλαμβανόμενα.</i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Εν Πόρω τη 15 Ιουλίου 1837</i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i><br />
</i></span> <span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Ο Δημαρχικός πάρεδρος </i></span><br />
<span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;"><i>Γ. Δούρος</i></span><br />
<br />
Εις τούτο το έγγραφον των εκλεκτών του λαού του Πόρου βλέπει ο αναγνώστης, εν περιλήψει μεν, αλλά εντόνως εκφρασμένα περισσότερα σχεδόν αφ’ όσα ανέφερε το Ημερολόγιον του Ηπίτου. Και τωόντι δεν αναφέρεται εις εκείνο, ότι επροσφέρθη εις μερικούς ενδεείς και χρηματική βοήθεια εκ μέρους του Ηπίτου’ διότι τοιούτων φύσεων πράξεις διαφεύγουσιν ευκολώτατα την μνήμην εκείνου. <br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Βασίλειος Ι. Κιατίπης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Η πανώλη εις Πόρον και ο Κάρολος Βίπμερ εις την Ελλάδα</b><br />
Εκδ: Τυπογραφίας Ν. Παππαδοπούλου, 1837<br />
<br />
*<span style="font-size: 85%;">από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών "<b>Ανέμη</b>" <br />
(του Πανεπιστημίου Κρήτης) <a href="https://www.blogger.com/anemi.lib.uoc.g"><u>anemi.lib.uoc.g</u></a></span></span><br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3675/13455690903_a9d576bc51_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3675/13455690903_a9d576bc51_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-77958298161737807722014-02-17T18:16:00.000+02:002014-02-18T02:20:38.994+02:0054 ~ Π. Κ. Ηπίτης: Η πανώλη εις Πόρον <div style="text-align: justify;">Κατά την 19 Μαρτίου, 1837, ελλιμενίσθη εις <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρον</span></span> το πλοίον του Γεωργίου Φάρσα, ερχόμενον από Καραγάτζιον και Μεγαλολύμνην, κείμενα όχι πολλά μακράν του Αγίου Όρους. Μετά τον ερχομόν του, ανήγγειλεν εις τον Υπολιμενάρχην και εκπληρούντα χρέη Υγειονόμου Κύριον Ζάκαν, ότι εις τον διάπλουν του επνίγη ένας ναύτης, ριφθείς εις την θάλασσαν από το πανίον του πλοίου του, (σκόταν ονομαζόμενον.) εν καιρώ νυκτός, πνέοντος σφοδροτάτου ανέμου. <br />
<i><br />
20 Μαρτίου.</i> Ο Λιμενάρχης καθυπέβαλεν εις ένορκον εξομολόγησιν και τον Κυβερνήτην του πλοίου και όλους τους ναύτας, οίτινες ομοφώνως ωμολόγησαν, ότι ο σύντροφός των Ανδρέας Στέριος επνίγη αληθώς ως το ανέφερε την περασμένην ημέραν ο Κυβερνήτης των.<br />
<br />
<i>24 Μαρτίου.</i> Ενώ το πλοίον ήτο υπό κάθαρσιν ησθένησεν ο ναύτης του αυτού πληρώματος Ιωάννης Κατζαράπης, περί της αιτίας της ασθενείας του οποίου, ερωτηθείς ο πλοίαρχος απεκρίθη, ότι μεθυσθείς εκοιμήθη επάνω εις το κατάστρωμα και εκρύωσεν. Ο Υπολιμενάρχης δεν ημπορούσε να λάβη αληθινάς πληροφορίας περί της αιτίας και περί της φύσεως της ασθενείας του Κατζαράπη, επειδή ο Πόρος δεν έχει κανένα επιστήμονα Ιατρόν, και επειδή παρά του εκεί ευρισκομένου Ιατρού του Ναυστάθμου, Βερναρδής ονομαζομένου, αμαθεστάτου και απειροτάτου όντος, δεν εδύνατο να γίνη αύτη η διάγνωσις, ως παρακάτω θέλει το ιδείν ο αναγνώστης.<br />
<br />
Υπάρχει εκεί και άλλος Ιατρός Σ. Κοκκόλης ονομαζόμενος' αλλ' ούτος κάμνει εκεί απλώς τον εμπειρικόν Ιατρόν μήτε είναι ως ο Κύριος Βερναρδής εις δημόσιον υπηρεσίας αδρώς πληρονομένην. Είναι μόλον τούτο αληθές, ότι την Πανώλην παρομοιάζουσαν οπωσούν με τον κολλητικόν Τύφον, με την Εγκεφαλήτιδα, με τον Γαστρικονευρικόν Πυρετόν και με άλλα σηπτικά πάθη, μάλιστα με τα εξανθηματικά, δυσκόλως διαγινώσκει εις την πρώτην αυτής εμφάνισιν και ο επιστήμων και εμπειρότατος Ιατρός, μάλιστα όταν λείπωσι μερικά χαρακτηριστικά εκείνης σημεία... <br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3742/12575385155_2532cb448b_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3742/12575385155_2532cb448b_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[....] Υπάρχει εις τον Πελοποννησιακόν Αιγιαλόν του Πόρου εν μέρος Αλική ονομαζόμενον. Όλον το Πελοποννησιακόν μέρος είναι κατά το μάλλον και ήττον νοσώδες' η Αλική όμως είναι το νοσωδέστατον πάντων, διότι ριπτομένων εκεί παρά των κυμάτων των φυκίων και λιμναζόντων εκεί των υδάτων και εξατμιζομένων μένει, εις μεν τον πάντοτε κάθυγρον αιγιαλόν άλας, εις δε την ατμόσφαιραν του Αιγιαλού αναθυμιάσεις δηλητήριοι και θανατηφόροι. Πλησίον της Αλικής είναι και ένας ευρύστομος βόθρος, εις τον οποίον έρριπτον οι υπόλοιμοι τους νεκρούς χωρίς να τους σκεπάσωσι, μήτε με χούφταν χώμα ή άσβεστον.<br />
<br />
Εις αυτήν την Αλικήν ερρίπτοντο ανακατωμένοι οι συγγενείς και σύνοικοι των από οποιονδήποτε θάνατον αποθανόντων, εξαιρέτως δε οι συγγενείς και σύνοικοι των από Πανώλην ασθενησάντων ή αποθανόντων χωρίς να πλυθώσιν ή καθαρισθώσι προηγουμένως μήτε αυτοί, μήτε τα πράγματά των. Διά τούτους τους αθλίους η Αλική ήτο αληθινή Κόλασις και Γένα του πυρός του καιομένου.<br />
<br />
<a href="http://farm6.staticflickr.com/5522/12575584583_5c64094794_z.jpg"><img src="http://farm6.staticflickr.com/5522/12575584583_5c64094794_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.)</span><br />
<br />
[....] Εις την Αλικήν ερρίπτοντο ως είπομεν οι υγιείς ύποπτοι' αλλά πού νομίζετε, ότι εστέλλοντο οι άρρωστοι, οι σύζυγοι, οι φίλοι και τα φίλτατα εκείνων; Εις την Σφακτηρίαν, ως το αναφέραμεν ανωτέρω, όπου στελλόμενοι, δεν εστέλλοντο εκεί ειμή διά να αποθάνωσι. Και τωόντι, εκ των ιατρικών και εκ της χλωρίνης, τα οποία εστάλησαν από τας Αθήνας εις τον Κύριον Δουμών, επειδή ενησχολείτο όλην την ημέραν πώς να εύρη όσο δυνατόν πολλούς δια να γεμίση με αυτούς την Σφακτηρίαν και την Αλικήν, δεν ηυκαίρει να ενασχοληθη εις θεραπείαν πασχόντων.<br />
<br />
Είκοσιν ήτον ο αριθμός των αρρώστων κειμένων εις την Σφακτηρίαν την ημέραν καθ' ην έφθασεν ο Ηπίτης εις Πόρον. Εκ τούτων οι περισσότεροι ήσαν εν υπαίθρω, ολίγοι έκειντο κατά γης χωρίς κραββάτια εις τον μικρόν οικίσκον, και ακόμη ολιγώτεροι ήσαν εις δύω καλύβας. Όλοι όσοι ημπόρουν να ομιλήσωσιν άνευ εξαιρέσεως εφώναζον και επαραπονούντο, ότι μήτε νερόν τους δίδουσι, και ότι την νύκτα αποθνήσκουσι του κρίου. Ένας Υδραίος Δαμιανός ονομαζόμενος, ένας εξ εκείνων των ριφθέντων εις την Σφακτηρίαν, χωρίς να έχη πανώλην, διά να μην κολλήση, απεμακρύνθη από τους υπολοίμους και από τους αρρώστους, και εκρύφθη υποκάτω εις μίαν μεγάλην πέτραν, κειμένην εις τον όπισθεν του οικίσκου αιγιαλόν της θαλάσσης. Κανείς υπόλοιμος δεν ετόλμα να τον πλησιάση, επειδή και αυτοί είχαν ιδείν, ότι έχει την ανδρείαν του Φιλοκτήτου, χωρίς να έχη τας πληγάς τούτου. Τον Δαμιανόν μείναντα σχεδόν εξ εβδομάδας υποκάτω εις την απορρωγάδα πέτραν, μετέφερεν ο Ηπίτης εις το Μοναστήριον.<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7301/12599072995_755d150fca_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7301/12599072995_755d150fca_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[....] Την 10 Μαΐου, εκρούσθη ο Κωνσταντίνος Καράς. Την Αναστασίαν σύζυγον του Δαμιανού δένοντες με σχοινίον από τον λαιμόν ως την γυναίκα του Τζέλιου έσυραν και αυτήν από τα ύψη του Πελοποννησιακού μέρους έως εις τον αιγιαλόν, όπου φθάσαντες έδεσαν την άλλην άκραν του σχοινίου εις την πρύμνην μιας λέμβου και την έφερον ούτως επί των υδάτων εις τον πλησίον της Αλικής βόθρον. Τούτο έγινεν ημέρα μεσημέριον, και η αμφιθεατρική θέσις του Πόρου επροσκάλεσε εις ταύτην την θέαν και τους μη θέλοντας των κατοίκων να την είδωσιν.<br />
<br />
Ευθύς, ότι ήρχετο είδησις περί της ασθενείας τινός, ο Δουμών μεγαλογένης τότε, ρακένδυτος, άπλυτος, ακάθαρτος, (ποτέ δεν ήλλαζεν,) ωπλισμένος με δύω πιστόλια, φέρων εις την δεξιάν βακτηρίαν σουβλεράν, επαρουσιάζετο ούτως εις την τρέμουσαν και ημιθανή από τον φόβον οικογένειαν του ασθενούς και γυμνόνων όλους και όλας με την αράδαν έψαυε τας μασχάλας και τους βουβώνας με την άκραν της ράβδου του, και αλλοίμονον εις όντινα είχεν επάνω εις το σώμα του κοιλίδα, Ελαίαν, Δοθήνα (βούζουναν,) Χελονάκια εις τον λαιμόν ή αλλού, Αστρακιάν, Κοκκινάδαν ή τι τοιούτον. Εις τοιαύτην περίπτωσιν αμέσως ηκούετο η φωνή "τούτο είναι φοβερό πανούκλα" και αμέσως εσύροντο οι άθλιοι εις την Σφακτηρίαβν οδυρόμενοι και καταξεσχίζοντες τας παρειάς και τας σάρκας των, αι γυναίκες μάλιστα, φωνάζουσαι, μοιρολογούσαι και παρηγορούμεναι μόνον από την μεγαλόφωνον ηχώ των αντικρυνών βουνών, ήτις με την ταχύτητα της αστραπής διέδιδε την είδησιν του νέου κρούσματος εις όλους σχεδόν τους κατοίκους του Πόρου, οίτινες και άνευ τοιούτων ειδήσεων εκαρδιοκτύπων ακατάπαυστα και ήσαν ημιθανείς από τον φόβον και τρόμον, εσύροντο λέγω οι μεν άρρωστοι εις το νησίδιον, οι δε υγιείς εις την Αλικήν' τα δε πράγματά των όλα ερρίπτοντο άνευ εξαιρέσεως εις την φωτίαν.<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7422/12575376165_b89bb4d484_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7422/12575376165_b89bb4d484_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[....] Βλέποντες οι κάτοικοι του Πόρου την ραβδομαντικήν του διαγιγνώσκειν τα πάθη μέθοδον του Δουμών, βλέποντες συρομένους εις το Λοιμοκομείον και εις την Αλικήν σχεδόν όποιον ήθελαν ο Δουμών και ο Τομπακάκης, και βλέποντες απανθρώπως καιομένην την περιουσίαν των πολιτών απεφάσισαν, ως εκ συνθήματος (και τούτο έπρεπε να τους εμπνεύση ο νόμος της αυτοσυντηρήσεως) να μη φανερώσωσι πλέον καμμίαν ασθένειαν, αμμή να την αφίσωσι να φανερωθή μόνη της, όταν δεν δυνηθώσι πλέον να την κρύψωσι. Και τωόντι, μετά ταύτα οι κάτοικοι του Πόρου ησθένουν, ανελάμβαναν, ησθένουν, απέθνησκον και εθάπτοντο, αλλ' εθάπτοντο από χείρας αγαπητάς, χωρίς να καταταράττηται η ψυχή των από τας προς τους μείναντας ζωντανούς αγρίας φωνάς των υπολοίμων και των Χωροφυλάκων. <br />
<br />
[....] Ο Ηπίτης επέστρεψε πολλούς εις τας οικίας των, ευρισκομένους έτι εις τους δρόμους και εις τον αιγιαλόν της θαλάσσης, ετοίμους και προσμένοντας τας λέμβους του Χάρωνος να τους επάρη.<br />
<br />
Με την αυτήν αγριότητα εφέρθη μετά ταύτα ο Παλάσκας πάλιν διά προσταγής του Τομπακάκη και προς τους αδελφούς Μάνθον και Δημήτριον Δουζίναν και Γ. Δουζίναν πολίτας εντιμωτάτους και πολλά γνωστούς εις τον τόπον.<br />
<br />
Ούτοι συνωδευόμενοι από τα τέκνα και από τας γυναίκας των, εξ ων μία ήτο έγγυος, υπήγαν να κολυμβήσωσιν εις εν διά τούτο κατάλληλον μέρος’ επειδή τοιαύτα μέρη εις Πόρον εισί πολλά ολίγα και αρκετά μεμακρυσμένα από την πόλιν. Επιστρέφοντας το εσπέρας κατά την ογδόην ώραν εις τας καλύβας των τους συλλαμβάνει ο Παλάσκας επί λόγω ότι τοιαύτην ώραν κανείς δεν πρέπει να τολμήση να έκβη της καλύβης του. (Σημείωσε ότι τούτο συνέβη κατά την 24 Ιουνίου, δηλαδή δεκατέσσαρας ημέρας μετά την τελείαν παύσιν της πανώλης). Τους βαστά εις την μικράν και κάμνουσαν νερόν λέμβον επάνω εις κυμαινoμένην θάλασσαν όλην εκείνην την ψυχράν νύκτα έως εις τας οκτώ ώρας της επαύριον, χωρίς να αφήση κανένα φίλον ή συγγενή αυτών να τους δώση κανέν εφάπλωμα ή καμμίαν κάπαν δια να σκεπάσωσι καν τα ανήλικα παιδιά και την έγγυον. Επακόλουθον της Τριγρικής ταύτης πράξεως ήτο η απόβαλσις της εγγύου και το πλευρίτωμα των παιδιών. <br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7371/12575852844_358887b0d9_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7371/12575852844_358887b0d9_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
<br />
[....] Διά τους εις πολλά μακρυνά μέρη καθώς εις την αγίαν Παρασκευήν, εις τον Προφήτην Ηλίαν σκηνώσαντας επήγαινεν ο Ηπίτης εις επίσκεψιν και παρηγορίαν των από τον έξω Αιγιαλόν του Πόρου’ και τέλος πάντων όσους πολλά απομεμακρυσμένους δεν έφθανεν ή δεν ήδύνατο να ίδη, έστελλε δι αυτούς τον Ιατρόν Σκαμπέλαν, όστις εξετέλει τας παραγγελίας του Ηπίτου με άκραν προθυμίαν και με πολλήν επιτυχίαν.<br />
<br />
Όταν κακή τύχη εκρούετό τις (επειδή τώρα όχι μόνον δεν έκρυπτον ταύτην την ασθένειαν, αλλ’ αμέσως εφανέροναν και πάσαν άλλη όσον ελαφρά και αν ήτο) αμέσως εχώριζεν ο Ηπίτης τον πάσχοντα από τους υγιείς, και τούτους μεν με τα πράγματά των μαζή έλουεν, εκαθάριζεν, έπλυνε με την θάλασσαν και με την χλωρίνην, το δ’ ασθενή έστελλεν εις το λοιμοκομείον του Κάστρου με τα ενδύματα, με τα στρώματά του και με όλα του τα αναγκαία και τον καθυπέβελλεν εις μεθοδική θεραπείαν, καθώς οι άλλας ασθενείας πάσχοντες εφρόντιζον εν ταυτώ να αλλάξωσιν οι υπόλοιμοι τακτικώς τα έλκη και τους άνθρακάς των. Διά τας γυναίκας και διά τα παιδία είχε διωρισμένην να τους εννοιάζηται να τους πλύνη και να τους μαγειρεύη μίαν Χίον υπόλοιμον εμπειροτάτην εις τούτο. Διά τούτων των μέτρων έλαβον αμέσως άλλην μορφήν τα πράγματα του Πόρου’ τα κρούσματα εγίνοντο σπανιώτερα’ οι άνθρωποι ήσαν ευθυμώτεροι βλέποντες μάλιστα ότι η περιουσία των δεν εκαίετο και δεν κατεστρέφετο ως πρότερον.</div><br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Π. Κ. Ηπίτης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Η πανώλη εις Πόρον ή Ημερολόγιον</b><br />
Εκδ: Τυπογραφία Πέτρου Μαντζαράκη, 1837<br />
*<span style="font-size: 85%;">Princeton University Library <br />
Αποκατεστημένο μέσω επιχορήγησης<br />
από το Ίδρυμα Cartwright <br />
(από worldcat.org)</span></span><br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3680/12575363495_6cf33b3531_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3680/12575363495_6cf33b3531_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-32994033738225185272014-02-01T10:04:00.000+02:002014-02-17T12:03:28.355+02:0053 ~ Άρις Αντάνης: And I Lost Him SoonerAnd that frail old man frοm Canada, the Greek <br />
lately returned, his <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span> birthplace to seek,<br />
left a great emptiness in my heart<br />
as he stood on the pier, come to see me depart.<br />
<br />
And now, as the steamship sailed stately away<br />
my eyes come to rest on that figure in grey, <br />
with long coat and wide-brimmed fedora, <br />
the once young silhouette in an old man's aura.<br />
<br />
And there he remained on the quayside alone<br />
the words for "goodbye" on his lips unknown, <br />
motionless, as he stayed to watch me leave,<br />
and I, in my turn, paused a long while to grieve.<br />
<br />
And though my whole life I could never cry, <br />
my eyes at our farewell were far from dry <br />
and I ardently wished not to shed a tear <br />
for sooner would I lose his fading form, so dear.<br />
<br />
And I lost him sooner.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Άρις Αντάνης</i></span></span><br />
<i>μετάφραση: <b>Marilyn Tate Adanis</b></i><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>The Maiden of the Isle</b><br />
Εκδόσεις: Φενεός, 2013</span><br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7405/12585832144_47389d5d00_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7405/12585832144_47389d5d00_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: K.)</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-18194432629473330642014-01-15T16:24:00.000+02:002014-02-16T21:21:04.018+02:0052 ~ Γκάμπριελ Βέλτερ: Troizen und Kalaureia<div style="text-align: justify;">Das Land Troizen ist demnach eine geophysische Einheit, welde den gesamten Aderesgebitgszug nebst die ihm im Norden und Süden vorgelagerten Küstenebenen umfaßt. An der nördlichen und ausgedehntesten von ihnen liegt die Stadr Troizen (Taf I).<br />
<br />
Der Ansatz der Halbinsel Methana an das Festland teilt die Nordküste des Landes Troizen in einen östlichen und einen westlichen Abschnitt. Dem östlichen ist im Abstand einer halben Meile die Insel Kalaureia, jetzt <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>, vorgelagert, wodurch ein langgestreckter ausgezeichneter Naturhafen entsteht, dessen westlicher Teil Πώγων hieß (Herodot VIII 42; Strabo II 6,14; Mela II 3). Er hat swei Sugänge, einen im Osten, wo Kalaureia nur durch einen engen und seichten Sund vom Festland gettennt ist, und einen breiteren am westlichen Ende von Kalaureia. Weiter östlich liegen dicht an der Küste zwei unbedeutende Riffe und eine kleine Insel mit einer vom bayerischen Oberst Heydeck im Jahre 1828 errichteten Befestigung (vgl. Fasti S. 7r). Vor dem Kap Skyllaion liegen swei kleine unbewohnbare Inseln, jetzt Kelevini.<br />
<br />
<span style="color: #cfe2f3;">(<b>μτφ στα αγγλικά:</b> <i>The country around Troizen can be described as geophysical unit, which includes the entire Aderes mountains together in the north and south with the offshore coastal plains. At the northern end and most widespread of the villages is the town Troizen (Taf.1)</i></span><br />
<br />
<span style="color: #cfe2f3;"><i>The Methana peninsula is north of the mainland of the country, and shares with Troizen an eastern and a western section. At the eastern end one-half mile in the distance is the island of Kalaureia, now Poros. There is an elongated excellent natural harbor (Herodotus VIII, 42; Strabo II 6.14; Mela II 3). Kalauria has two points, one in the east, where Kalaureia is separated only by a narrow and shallow sound from the mainland, and wider at the west end of Kalaureia. The eastern side is close to the coast with two insignificant reefs and a small island. The Bavarian Colonel Heydek in 1828 was there (see Fasti p.61). Off Cape Skyllaion (Skylax, Peripl. 51 IG IV 724 line 24) are two small islands uninhabitable, now Kelevini.</i>).</span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8324/8128995687_9239d8fc75_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8324/8128995687_9239d8fc75_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span><br />
<br />
[....] Meine Untersuchung stellte nicht den geringsten Rest eines Tempelfundaments fest, ebensowenig die unumgänglichen Felsenabarbeitungen und irgendwelche Scherben. Roß (Königsreisen II 4) hatte ohne Angabe von Gründen Sphairia in dem Teil der Insel <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span> vermutet, auf dem dich das Städtchen <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span> erhebt. Daß dieser Teil ursprünglich vom Hauptteil der Insel, von dem er sich auch durch seine vulkanische Struktur unterscheidet, getrennt war, lehrt der sumpfige Isthmos, der beide Teile verbindet. Anderseits zeigen die Tiefenmessungen im schmalen und seichten Sund zwischen <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span> und dem Festland klar, daß ein Durchwaten des Sundes vor der Ausbaggerung eines für die Schiffahrt notwendigen sehr schmalen Kanals möglich gewesen sein muß, zumal, wenn hierbei die an der festländischen Küste in dieser Gegend überall seit dem späten Altertum erfolgte Küstensenkung und der tiefe Wasserstand im Winter in Rechnung gezogen wird. <br />
<br />
<span style="color: #cfe2f3;">(<b>μτφ. στα αγγλικά</b>: <i>My investigation has found not the slightest remnant of a temple foundation, nor the rocks use to build the temple, nor and any shards. Ross (Konigreisen [King’s Travel] II 4) had no details of reasons that Sphairia believed in the cult on that part of the island of <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>, on which stands the little town of <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>. That this part was originally separated from the main part of the island, apart from the structure, shows that the marshy isthmus connected the two parts. On the other hand, the depth measurements in the narrow and shallow channel between <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span> and the mainland, clearly shows that wading through the channel was possible. It is conceivable that dredging of the waterway was required for the very narrow channel. This was especially the case as since late antiquity there has been coast reduction everywhere on the fixed land between coasts in this area. The water levels suffer during winter</i>.)</span><br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Gabriel Welter</i></span></span></div>* η αγγλική μετάφραση είναι της<b> Linda Atkinson</b><br />
(από τον ιστοχώρο troizenarchaeology.com) <br />
<br />
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=4882005324825277634"><img alt="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Troizen und Kalaureia</b><br />
Εκδ.: Verlag Gebr. Mann / Berlin, 1941</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3705/12564754935_532c285153_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3705/12564754935_532c285153_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-23909863836421319922013-12-28T16:41:00.000+02:002014-02-17T11:37:48.786+02:0051 ~ Τζωρτζ Χόρτον: [για τον πατέρα Ιωάννη Παπαγεωργίου] <div style="text-align: justify;">Η συγκέντρωση όλων των τάξεων σε μια πόλη σαν την Αθήνα σε αναγκάζει να συναντάς σε κάθε γωνία μια ομάδα αξιωματικών ή έναν παπά με το επιβλητικό του ράσο ν' ανεμίζει. Οι παπάδες έχουν μακριά μαλλιά και γένεια, ώστε να ξεχωρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο από τους Δυτικούς ιερείς και ίσως και γι' αυτό τον λόγο παντρεύονται, παρ' όλο που οι δεσπότες πρέπει να είναι άγαμοι.<br />
<br />
Σε επίσημες περιπτώσεις αφήνουν λυτά τα μακριά μαλλιά τους, για τα οποία συχνά δίκαια περηφανεύονται. Ο πάτερ Ιωάννης Παπαγεωργίου, που τώρα βρίσκεται στον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>, έχει κοκκινωπά μαλλιά που ανεμίζουν μεγαλοπρεπώς, μια χαίτη που κυματίζει σχεδόν ως τους γοφούς του. Είναι σαν αρσενική λαίδη Γκοντίβα.<br />
<br />
<a href="http://www.biblionet.gr/author/11948/George_Horton"><u><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>George Horton</i></span></span></u></a><br />
<i>Μετάφραση: <b>Λένα Παπαθεμελή</b></i><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Στην Αθήνα του καιρού μου</b><br />
Έκδοση του Ιδρύματος Μελετών και Αλληλεγγύης, 2011</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8457/8068006384_ecfeaa0f48_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8457/8068006384_ecfeaa0f48_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-69425692148371887212013-12-12T16:16:00.000+02:002014-02-12T18:40:59.152+02:0050 ~ Τζέημς Μέρριλ: The (Diblos) Notebook<div style="text-align: justify;">She had said she was going to the pharmacy, not that there was anything to do, now, but wait. The others had appeared to understand.<br />
So did the few people she passed; they greeted hew courteously, without lingering.<br />
<br />
On a small promontory she met Orestes. He was walking away from the town. It stretched on either side of him like a robe, its hues of white & stone hanging down into the still harbor.<br />
“Pardon me”, he said. “Do you live here? I am looking for the Sleeping Woman.”<br />
<br />
His Greek, fluent but incorrect, made her examine him carefully.<br />
“Ah,” she said at length, “but the best view is from the town. Did no one point it out? You must turn back.”<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2837/12442419934_46cc6aa93d_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2837/12442419934_46cc6aa93d_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: K)</span><br />
<br />
[....] <b><span style="font-size: 85%;">AFTERWORD</span></b><br />
18.x.93<br />
<br />
This little fiction, written to conceal how little of a fiction it is, like the Purloined Letter hides its strategy in plain view.<br />
<br />
The book during its composition struck me as perilously drenched with real life. Much of it was wtitten in the field in the shade of the brilliant midsummer waterfront on <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>, the island where I had visited Kimon Friar and Mina Diamantopoulos on my first trip to Europe, fourteen years earlier. To be sure, Kimon and I were not half-brothers. Neither of us had a mother in Texas. "Lucine" is smuggled in from a quite different part of my life, and "Arthur Orson" is based on a fussy old man I knew in Athens, who had no connection whatever with this story. So on second thought, more invention must have come into play than I supposed at the time.<br />
<br />
<a href="http://key-em.blogspot.gr/2006/05/14-t.html"><u><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>James Merrill</i></span></span></u></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>The (Diblos) Notebook</b><br />
Εκδόσεις: Dalkey Archive Press, 1994<br />
(πρώτη έκδοση: Atheneum publishers, 1965)</span><br />
<br />
<a href="http://key-em.blogspot.gr/2006/05/14-t.html"><u><span style="color: #9fc5e8;"><span style="font-family: arial;"><b>Περισσότερα για τον James Merrill στην ανάρτηση 14 / 20-8-2006, του "ταξιδεύοντας"</b></span></span></u></a><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8043/8117886576_7fdc981432_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8043/8117886576_7fdc981432_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span><br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-89533734513429774682013-11-27T17:30:00.000+02:002014-02-17T11:38:20.534+02:0049 ~ Άρις Αντάνης: Τα μάτια που σώζουν<div style="text-align: justify;">...Στον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρo</span></span> έκανα βόλτες με μια ομπρέλα από τις 11 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Έψαχνα να βρω κανένα φίλο, αλλά μάταια. Μόνο ηλικιωμένοι, παιδιά και έφηβοι κυκλοφορούσαν. Το βράδυ αποζημιώθηκα όμως σε μια από τις γραφικές ταβερνούλες του Πόρου. Σαββατόβραδο αλλά δεν είχε κόσμο. Βλέπεις οι παραθεριστές, αφού αλώνισαν το νησί όλο το καλοκαίρι, τώρα, με τις πρώτες ψύχρες, μαζεύονται στα σπίτια τους στην Αθήνα κι αφήνουν τη μελαγχολία τους να καθρεφτίζεται στην ήρεμη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, που τώρα δεν αργεί πολύ, στις άδειες καρέκλες των καφενείων και της ταβέρνας και στα πρόσωπα των ντόπιων, που αν και βρίζουν όλο το καλοκαίρι επειδή δεν βρίσκουν ψάρι, καλό κρέας, καρέκλα να καθίσουν - όλα τα καλά για τους ξένους, λένε- τώρα ζωγραφίζουν στα μάτια τους την καβαφική απορία: <br />
«Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς… τουρίστες!...»<br />
<br />
…Εκεί που κουβεντιάζαμε, ανοίγει η πόρτα της ταβέρνας και μπαίνει ένα ζευγαράκι… Κοίταξαν γύρω τους θέλοντας να διαλέξουν τραπέζι. Δυο παρέες όλες κι όλες και τελικά ήρθαν κι έκατσαν δίπλα μας. Και το πιο παράξενο: <br />
«Σας περισσεύει μια καρέκλα; Μας ρώτησαν. <br />
«Ευχαρίστως», η απάντησή μας. <br />
<br />
Λες και δεν είχε άλλες καρέκλες. Λες και ήθελαν να γίνουμε όλοι μια παρέα. Λες και τους φόβιζε η μοναξιά, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Λες και στο ψιλόβροχο πρόβλεπαν καλχικά θα έλεγε κανείς, σαν να μη το ήξεραν, πως θα περάσουν τώρα αρκετοί μήνες χειμωνιάτικοι, ήρεμοι. Και ...κρύοι!...<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Άρις Αντάνης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Στήλες άλατος</b><br />
Εκδόσεις: Αναζήτηση, 1982</span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8176/8019762290_3fe3f38dd6_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8176/8019762290_3fe3f38dd6_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-49343104730452094222013-11-01T17:01:00.000+02:002014-03-02T23:48:18.408+02:0048 ~ Τζούλιαν Μπλάτσλυ: Adjacent to the Argonauts<div style="text-align: justify;"> ...I asked Stavros if he knew what the weather would be like today. He looked around, glanced upwards at the sky and said, "'S okay".</div><div style="text-align: justify;"> Lowering my voice still further, I asked him where the hell we should go today, to get around not having access to the pilot book.</div><div style="text-align: justify;"> "<span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>", he replied without hesitation, "'S nice place." When I asked him what the harbour was like. he shrugged. "Don' know. I never been."</div><div style="text-align: justify;"> Armed with meteorological and pilotage advice of this quality, I strode manfully down to the dock to take my ship to sea.</div><br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2838/11227788564_83cb76aed9_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2838/11227788564_83cb76aed9_z.jpg" /></a> <br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Z)</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">[....] The striking point of the whole is the richly forested slopes of both the island and the adjacent mainlang, Poros and the mountain beingalmost totally covered with green pines, whilst the lower-lying Peloponnese shore is fertile ground with great expanses of citrus orchards. There is a heady scent of pine ever in the air. From the west, the town of Poros is perceived in the fork of two green inclines as a charmingly irregular agglomeration of largely white houses with terracotta-tiled roofs. <br />
<br />
<a href="http://farm6.staticflickr.com/5499/11227788954_6d7f0ef3a6_z.jpg"><img src="http://farm6.staticflickr.com/5499/11227788954_6d7f0ef3a6_z.jpg" /></a> <br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: K)</span><br />
<br />
Here and there are just enough buildings in sandy natural stone to break the snowy uniformity we have found in Perdika. Crowing the whole, at the south-western tip of the town, a crag rises from the houses, upon which stands a stately, white clock-tower looking over the strait to the mainland town of Galatas.<br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3776/11227788354_93f25fe546_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3776/11227788354_93f25fe546_z.jpg" /></a> <br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Z)</span><br />
<br />
The approach to the town, which we made by tacking into a gentle wind bent easterly by the shape of the bay, passed a chain of attractive anchorages on the south side of the island. The town opened further as we approached to reveal the lovely ochre-and-white buildings of the old naval arsenal and the intriguing silhouette of an ageing warship. That sail down the bay of Poros, in a lazy sailing breeze and on a warm, brilliantly clear autumnal day, is one of the three or four memories which spring to my mind whenever sailing is the subject of the moment.<br />
<br />
[....] Poros has a magical quality at the end of the day. To the west of the town are the hills of the north-east Peloponnese which, viewed from the Poros Strait, look exactly like a sleeping lady. <br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8188/8075195010_89372a9387_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8188/8075195010_89372a9387_z.jpg" /></a> <br />
<br />
She lies on her back, one knee raised, her hair flowing back from patrician frontal lobes, an has a full, shapely bosom. After sunset, the light is quickly excluded from the town bt the high crest of Dharditsa, to the south of the strait, so you look past the early lights of the dusky town to the sleeping lady, backlit in red by the dying glow of the sun. I would have quite enjoyed the scene, had it not been for the enthusiastic cavortings of Malcom trying to catch it all on camera. <br />
<br />
<a href="http://julianblatchley.com/"><u><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Julian Blatchley</i></span></span></u></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Adjacent to the Argonauts</b><br />
Εκδόσεις: Matador, 5 Iουλίου 2010 </span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm6.staticflickr.com/5523/11227977265_c3ef7168b8_z.jpg"><img src="http://farm6.staticflickr.com/5523/11227977265_c3ef7168b8_z.jpg" /></a> <br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y)</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-17602243986068537162013-10-09T17:30:00.000+03:002014-02-17T11:39:58.609+02:0047 ~ George Horton: In Argolis<div style="text-align: justify;">The two immediate causes which sent us to <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>, the first week in March, 1898, were William McKinley, President of the United States, and an innocent three-months-old baby, known to the Greek servants as "the Baby-coula." Now what two things could be more dissimilar in every way? And yet they united to produce just this result. <br />
<br />
In Mr. McKinley, exercising his indisputable right, Argolis removed the father from office at a time when the Babycoula was unable to cross the Atlantic; Poros was near to Athens; a good house was obtainable there, and the wild flowers and blossoming trees heralded the approach of early spring. After a family council, in which the Babycoula unconsciously took part by figuring as the chief consideration in every discussion, we decided to leave the Piraeus on a little steamer advertised to sail the next day at two o'clock in the afternoon. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://farm4.staticflickr.com/3741/10857867154_d3bdc7473d_z.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3741/10857867154_d3bdc7473d_z.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">[....] We were no strangers in Poros, as we had already passed three summers there. The whole town assembled on the wharf to welcome us, the doctor, the druggist, the postmaster, the mayor, the constable; and a throng of sturdy old fellows in island costume, - red fez, blue knee-breeches incredibly voluminous in the seat, high stockings, wide leather belt containing innumerable pockets and room for a long knife or two. We were greeted on all sides by "<i>Kalos oreesate</i>!" (Welcome !), "<i>Tee kamnete</i>?" (How do you do?), "<i>Kala Eesai? Eesai kala</i>?" (Well, are you? Are you well?), and a continual chorus of "<i>Kala, kala, kala, kala,</i>" meaning well, well, well, well, and signifying, even before we had a chance to ask, that our questioners were themselves in good health.<br />
<br />
[....] A memorable event marked our first full day in Poros, - a social call from our landlord's wife. She was extremely corpulent, after the style of the majority of Greek women over twenty-five years of age. She had arrayed herself for the occasion in a black silk dress, as befitted the wife of a wealthy landowner; her black hair was neatly plastered over her ears, and she wore about her temples a snuff-colored kerchief, adorned with gorgeous red flowers with blue leaves. <br />
<br />
Her first and greatest interest centred in the Babycoula, whom she admired with all manner of extravagant expressions, dutifully offsetting each with the formula "<i>Nameen avoskothees!</i>" (May you not take the evil eye!). <br />
<br />
[....] The wedding took place in the afternoon at four, and the <i>proekika</i> or <i>proeka</i> things were carried to the groom's house at nine in the morning of the same day. I assisted at the latter interesting ceremony. <br />
<br />
Arriving at the house a few moments before the hour, I found the <i>proekika</i> laid out in state in the humble sitting-room. They consisted of an iron bed with brass knobs, a cherry-colored bureau ornamented with white flowers, bedding, numerous pillows in embroidered silk cases, copper kettles and other kitchen implements, and a trunk filled with the embroidered underwear s and handkerchiefs on which the bride had been working since her earliest childhood. All these articles were decorated with colored ribbons, which the mother enjoined on the friends of Loukas not to lose for their souls' sakes, as they had been borrowed from the neighbors. But the most picturesque objefts of the <i>proekika </i>were the copper implements, polished like cymbals, and of all sizes and shapes, from a huge wash-boiler to a set of long-handled <i>brika</i>s for boiling coffee. <br />
<br />
Two long poles had been bound to the bureau by means of ropes, to facilitate transportation. <br />
<br />
The friends of Loukas arrived at half-past nine, headed by two musicians with guitar and mandolin. The players had been hired, soul and body, from Friday night till Tuesday morning; and they thrummed the strings incessantly. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://farm4.staticflickr.com/3736/10857867314_197d6654f9_z.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3736/10857867314_197d6654f9_z.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">The friends burst riotously into the house, and a noisy but playful fight over the various articles ensued, each member of the party trying to evince greater zeal than the others. At last the bureau started down the steep whitewashed steps, four men holding the poles; after it came a lubberly boy, triumphantly bearing the wash-boiler, that outgleamed the morning sun; then an indiscriminate mob with pillows, portions of the bed, crockery, more copper implements, and whatever else they could lay their hands on.They knew exactly what to take, for the groom's best man <i>(coumbaros)</i> had been over the night before with the catalogue, and had checked off the things, from the big bureau down to the bride's last embroidered handkerchief. This list had been agreed to by both sides at the time of the matrimonial negotiations; and Loukas and his mother would have been disgraced had a single article been missing.<br />
<br />
Down the steep, crooked, narrow streets, the queer procession filed, headed by the music and followed by all the boys in Poros. From white houses perched on the sides of overhanging rocks, confetti rained upon their heads; laughing women crowded little balconies and looked down at them; sailors, sitting in tavern doors in the shade of huge wine-tuns, reviled them merrily ; and an old Greek in a red fez, who sat smoking a narghile under an arbor of vines, tapped merrily on his table with the mouthpiece of his pipe, and hummed the tune of the guitar. They had played that same music fifty years ago, when he was married.<br />
<br />
The upper story of Loukas's house overlooked the roof of the house below. Sitting on his rickety balcony, one saw the tiled roofs descending to the sea like the steps in a giant stairway. The site of the town is shaped like a sugar-loaf, and there is not a house in it but commands a stretch of glimmering water and the distant mountains. The streets are crooked, stony, and unspeakably filthy; and numerous narrow alleys and unoccupied yards form convenient dumping-places for dead animals and refuse. And yet vines trail over the rickety balconies, and in every window carefully tended flowers bloom in red earthen pots. Strange people! Strange mixture of a love of the pure and beautiful in nature with utter insensibility to the ugliness of filth and stench!<br />
<br />
[....] As the sun stands upon Ortholithi, one of the peaks that compose this giant image, the sea glows a blood red, and the windows in the white town of Poros blaze as though the houses were afire inside, or as though the doors of a hundred furnaces had been thrown open. When the orb slides behind the mountain, the fires go out all together; the furnace doors are closed; the sea becomes quicksilver, and the houses turn ashen gray. But what a sublime glow illumines the face of the " Sleeping Woman," as she lies there with her head pillowed in the sunset! Right there, where the sun is going down, was lighted the last of the series of signal fires announcing the fall of Troy the beacon which the watchman in the "Agamemnon" sees, reclining on his elbows on the roofs of the Atreidae, contemplating the chorus of the stars; Ida, the Hermaeon promontory of Lemnos; Athos, the watch-towers of Macistus, of Messapios; the crag of Cithaeron; Mount AEgiplanctus; and from thence it passed on, a mighty beard of flame, beyond the headland that overlooks the Saronic estuary, and darted down upon the Arachnaean height. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://farm4.staticflickr.com/3683/10857867594_622827c83f_z.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3683/10857867594_622827c83f_z.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;">These are our last moments in Poros, and we are looking at the little white town, the sea, and the purple mountains, with moist eyes. Elene and Maria are two tearful Niobes. They cannot bear the idea of living the rest of their lives without the Babycoula, the Kyria, and the Effendi. Katina, who is coming with us, is weeping just as fluently at the prospeft of leaving her native land. It is Katina's final decision to cross the seas with us which has started us off. We are entirely at her mercy, for the Babycoula depends on her for the very breath of life. Yesterday we packed up everything, and Loukas rowed our belongings out to the "AEgina." The kindly villagers have come down to the breakwater, where we are taking our early coffee, to see us off. Here is the Demarch, or Mayor, big and florid, in snowy fustanellas; Alecko, our neighbor, pressing my hand again and again, and asking me if I am not his brother; the doctor, in latest European dress, saying cheerfully that we shall meet at the Paris Exposition; old Mr.Douzinas, reminding me that I promised to send him some fly-paper and sweet-corn seeds from America. And I cannot help glancing across the strait, at our house in the lemon grove, deserted but half an hour ago, yet as hopelessly sad as a body which the soul has but just left. Oh, these violent uprootings, what a wrench they give! And to think that the Babycoula, whose image will always loom in the foreground of our beautiful summer here, is not troubled by a single misgiving or regret. She doesn't know whether she is going to Stamboul, Pago-Pago, or Chicago; and she doesn't care. But there's the last call of the whistle, we must go on board. "<i>Addio</i>, Kyr' Demarche! <i>Addio</i>, Brother Alecko! <i>Addio</i> Iatre! <i>Addio</i>, Cherite!" <br />
<br />
They are pulling up the anchor. It is hard to realize that we are not just running up to Athens, to return in a few days. We have so loved this place, its every feature has become so familiar to us! We have dreamed such dreams here, the Kyria and I, - shall we not dream bravely to the last? So I put my arm around her and whisper, "We will make a lot of money and come back here and stay as long as we please. We'll bring the Babycoula back, and show her the place, when she gets big." The Kyria smiles up bravely at me. She's an excellent fellow-dreamer; in her heart of hearts she knows I 'm no money-maker. Besides, my soul has somehow fitted this place. I have had everything I wanted here, the beauty of the sea, the sublimity of the mountains, the processions of the stars, love of wife, the Argolis laughter of a babe, and yet I have not been crying feebly to the titanic stretches of the earth and the universe. The mountains have closed around me in a loving circle, and my metropolis has been a little town of simple folk. We are passing the house now, and the lemon grove our lemon grove. I know what the Kyria is thinking of, and she knows what is passing in my mind. We will stand and watch that little house until our ship passes through the narrow channel, and the scene of the happiest summer of our lives is shut out as though a curtain had been dropped before it. </div><br />
<a href="http://www.biblionet.gr/author/11948/George_Horton"><u><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>George Horton</i></span></span></u></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>In Argolis</b><br />
Εκδόσεις: A.C. McClurg and Company, September 20, 1902</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3800/10857867024_b922457aa5_z.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3800/10857867024_b922457aa5_z.jpg" /></a><br />
<br />
- <b>Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο.</b><br />
<br />
- <span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #ffcccc;"><b><a href="https://archive.org/stream/inargolis02hortgoog#page/n10/mode/2up"><u>archive.org: Aνάγνωση του βιβλίου on line</u></a></b></span></span><br />
<br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-19979339160567940832013-09-11T11:12:00.000+03:002014-02-17T11:40:36.688+02:0046 ~ Άρις Αντάνης: Το φεγγάρι στο νερό<div style="text-align: justify;">Ήταν μια βραδιά όνειρο.<br />
Αλλά ο Λέανδρος, σ’ αυτή τη φάση της... αποψινής ζωής του, δεν μπορούσε να την απολαύσει και να την χαρεί. Όταν ξανοίχτηκε αρκετά από το σπίτι της Χριστίνας, όπου είχαν συμβεί όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα γεγονότα, σταμάτησε το τρεχαλητό. Συνέχισε να περπατάει, όμως, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα. Κάπου-κάπου σταματούσε, κοίταζε πίσω του, γύρω του τρομαγμένα, αφουγκραζόταν, διαπίστωνε ότι «δεν έτρεχε τίποτα» πια και συνέχιζε το περπάτημα. Η καρδιά του χτυπούσε σαν το χαλασμένο μοτέρ της βάρκας του Βαγγέλα, που ήθελε τρία τέταρτα να πάει Πόρο- Γαλατά. Και πώς ακουγότανε, θεούλη μου, μέσα στην ησυχία της νύχτας! Εκκωφαντικά, θα ‘λεγες. <br />
(Όχι η βάρκα. Η καρδιά του…)<br />
<br />
Έφτασε στο Γεφυράκι. Χμ! έτσι ένιωθε: Σαν αυτό το γεφυράκι που χωρίζει <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">το νησί του Πόρου</span></span> στα δύο. Έτσι ήταν η ψυχή του αυτή την ώρα. Ένα μικρό κανάλι που από τη μία πλευρά βρισκόταν η Σφαιρία, η οργανωμένη κοινωνία, το σχολείο, η εκκλησία, οι γονείς, οι νόμοι, η πειθαρχία, κι απ΄την άλλη η Καλαυρία, η άγρια ομορφιά, η ελευθερία, η αναρχία, η γλυκειά παρανομία. Από εδώ το «πρέπει» και από κεί το «φιλί». Κι αυτός στη μέση, να πρέπει να τα συντονίσει, να τα ενώσει, να τα συνδυάσει, να φροντίσει ώστε να συνυπάρξουν αρμονικά, το άπειρο μυαλό του με την ατίθαση καρδιά του. Δύσκολα πράγματα...<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2809/9727561391_ae24eab411_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2809/9727561391_ae24eab411_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;"><span style="color: #f1c232;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><b>Στο κανάλι</b></span></span> (φωτ: Υ.)</span><br />
<br />
Γύρω του ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Μια ησυχία που σε ξεκουφαίνει. Δεν τη θέλεις τόση ησυχία. Ειδικά όχι τώρα, όχι αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή. Ψυχή γύρω του. Ορίστε; Ψυχή; Όχι ακριβώς. Μέσα στο κανάλι κάτι κουνήθηκε. Τάραξε λίγο τα γαλήνια νερά. Που δεν έμοιαζαν καθόλου με τη φουρτουνιασμένη ψυχή του Λέανδρου. Τι ήταν; Ε! τι ήθελες να ήταν! Το τέρας του Λοχ-Νες; Καμία σαρδελίτσα θα ξύπνησε και έπαιξε λίγο στον αφρό. Εκεί που τόση ώρα καθρεφτιζόταν το φεγγάρι, αλλά ο Λέανδρος δεν το είχε προσέξει. Τώρα που κουνήθηκε λίγο το νερό, το είδε να λικνίζεται στους κύκλους που άφησε το ψαράκι. <br />
<br />
Ο Λέανδρος τώρα κοιτάει το φεγγάρι, μέσα στο νερό, εκεί μπροστά του. Του φαίνεται πως γελάει. Ειρωνικά. Σαν να τον κοροϊδεύει. Αλλά και να τον αποσπά από όλα τα θέματα που τον βασάνιζαν, απόψε και πάντα. Κι η καρδιά του έχει ηρεμήσει αρκετά. Δεν χτυπάει πια τόσο έντονα, όσο πριν από λίγο. Το φεγγάρι όμως συνεχίζει το κοροϊδευτικό του λίκνισμα. <br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Άρις Αντάνης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Αγάπη</b><br />
Εκδόσεις: Φενεός, 2010</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8332/8132306138_40ba999363_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8332/8132306138_40ba999363_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 78%;"><span style="color: white;"><b>Το φεγγάρι, στο νερό της παραλίας του Αγίου Στεφάνου</b> </span>(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://kihli-poros.blogspot.gr/2013/09/46.html"><u><span style="color: #ffcccc;">Ολόκληρο το διήγημα "Το φεγγάρι στο νερό", από το βιβλίο "Αγάπη", στα σχόλια της ανάρτησης </span></u></a></span></b><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-24114406885468715162013-07-15T07:40:00.000+03:002014-02-17T11:40:53.387+02:0045 ~ Σωτήρης Μπουλντούμης: Ο Αληθινός Θησαυρός της Λέσιας Ιβάνοβα<div style="text-align: justify;">Χωρίς σχεδόν να το καταλάβει, η Λέσια βρέθηκε μέοα στη νύχτα σ' ένα λιμάνι με σκάφη που λίκνιζαν τα σκαριά τους, σαν κύκνοι στο μεταμεσονύχτιο λήθαργο τους. Ερωτευμένη με τη θάλασσα, ένιωθε κι όλας να φουντώνει από την έξαψη, που της προκαλούσε η ιδέα πως θα βρισκόταν ξανά να τρέχει πάνω της. Ο Σέρβος, οι μελαμψοί ζητιάνοι του, οι μάνες που περίμεναν τα μωρά τους για να τα ξεπουλήσουν, είχαν κι όλας εξανεμιστεί απ' το μυαλό της, αφήνοντας πίσω τους μια σκιά γλυκόπικρης ανάμνησης<br />
<br />
Λίγο αργότερα το μικρό ταχύπλοο του Μάριου κάλπαζε στα νερά του Σαρωνικού, με το ίδιο πάθος, όπως έτρεχε κι εκείνη κάποτε στις πλαγιές των δικών της βουνών. Όρθια δίπλα στο τιμόνι, ξαναμμένη από τα ριπίσματα του αέρα που έπεφτε πάνω της ανακατεμένος με το νερό της θάλασσας, μεταφέρθηκε νοερά σ' εκείνες τις ευτυχισμένες μέρες, όταν σχεδόν άγγιζε το Θεό πάνω από τα σύννεφα του Μπέρκουτ. Ένα ξεχασμένο πάθος, μια δύναμη παρατημένη πίσω στο παρελθόν, ξεπήδησε τότε ασυγκράτητη από μέσα της κι άρχισε να βγάζει κραυγές ενθουσιασμού, που αντήχησαν ψηλά στον ουρανό κι έκαναν τη νύχτα να τρομάξει. <br />
<br />
Τα ρούχα της έγιναν σύντομα μούσκεμα απ' το θαλασσόνερο και κόλλησαν προκλητικά στο κορμί της. Ο Μάριος δε χόρταινε να θαυμάζει το καινούργιο του απόκτημα. Κάτω από το φως του φεγγαριού έμοιαζε με γλυπτό αρχαίου καλλιτέχνη, που είχε ζωντανέψει ξαφνικά, κι ανέμιζε ένα δάσος από σγουρά μαλλιά εμπρός στα θαμπωμένα του μάτια. Τότε του ήρθε η ιδέα να της δώσει το ψευδώνυμο "Νεράιδα". <br />
<br />
Παρασυρμένη απ' το μεθύσι της ταχύτητας η Λέσια, ήταν πια παραδομένη στην αγκαλιά μιας πρωτόγνωρης ευτυχίας και ζούσε με κάθε κομματάκι της ύπαρξής της την πάλη του σκάφους με τη θάλασσα. Εκστασιασμένη σχεδόν, χτυπούσε τα χέρια της στο αρμυρισμένο παρμπρίζ και παρότρυνε το Μάριο ν' ανεβάσει κι άλλες στροφές, να πετάξουν πάνω από τα κύματα και τις αφρισμένες κορυφές τους. Αν ήταν καβάλα στο δικό της άλογο, θα το έσκαζε από το τρέξιμο εκείνο το βράδυ.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8046/8129019408_9eef8c9e25_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8046/8129019408_9eef8c9e25_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
Τα παιγνίδια με το θαλασσινό στοιχείο τέλειωσαν μια ώρα αργότερα περίπου, καθώς το ταχύπλοο πλησίασε στο σκούρο όγκο της στεριάς. Στην αρχή η Λέσια νόμισε πως ο Μάριος, ενθουσιασμένος κι αυτός απ' το ταξίδι, έκανε κάποιο λάθος και πήγαινε να πέσει πάνω στο βουνό, που υψωνόταν μπροστά τους. Την τελευταία στιγμή είδε το σκάφος να τρυπώνει σ' ένα δίαυλο, τον οποίο σχημάτιζε η άκρη του νησιού με την απέναντι στεριά. Ήταν τόσο κοντά μεταξύ τους που έλεγες πως είχαν σκύψει για να χαϊδέψει η μία την άλλη.<br />
<br />
Στο δίαυλο η θάλασσα γαλήνεψε και μόλις τον πέρασαν, εντελώς ξαφνικά, η Λέσια είδε ν' απλώνεται μπροστά της μια υδάτινη λεκάνη. Στην αρχή νόμισε πως ήταν μια λίμνη κρυμμένη στην αγκαλιά του νησιού, που άγγιζε και με τις δυο της άκρες τον απέναντι τόπο.<br />
<br />
Εντυπωσιασμένη η Λέσια απ' αυτό το σφιχταγκάλιασμα, φαντάστηκε πως το νησί κι η στεριά θα ήταν κάποτε ερωτευμένο ζευγάρι που το πέτρωσε κάποια μάγισσα, για να κρατήσει την ερωτική του λάμψη για πάντα στον κόσμο. "Ποιο είναι το νησάκι αυτό;" ρώτησε τον καπετάνιο της. <br />
<br />
"Ο <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρος</span></span>", απάντησε εκείνος χωρίς άλλες εξηγήσεις.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8347/8193215559_de1a7461e6_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8347/8193215559_de1a7461e6_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
Στο βάθος, στην πέρα άκρη της "λίμνης" τρεμόπαιζαν τα φώτα της κωμόπολης του νησιού, αλλά ο Μάριος έστριψε το τιμόνι και το σκάφος πήρε πορεία προς την απέναντι στεριά. Πέντε λεπτά αργότερα, άραξαν σ' ένα τεχνητό λιμανάκι. Απ'το σημείο εκείνο μπορούσε να δει κανείς το σκούρο όγκο μιας διώροφης αγροικίας να υψώνει επιβλητικά το ανάστημα της ανάμεσα σ' ένα δάσος από πορτοκαλιές και διάφορα άλλα οπωροφόρα δέντρα. Αμέσως μετά ακούστηκαν σκυλιά, που άρχισαν να γαβγίζουν εκνευρισμένα, μόλις αντιλήφθηκαν ανθρώπινη παρουσία.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Σωτήρης Μπουλντούμης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Ο Αληθινός Θησαυρός της Λέσιας Ιβάνοβα</b><br />
Εκδόσεις: Φενεός, 2010</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8468/8118455562_e5dfb157a5_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8468/8118455562_e5dfb157a5_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
<br />
<b><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><a href="http://www.feneospublications.com/p/blog-page.html"><u><span style="color: #ffcccc;">Περισσότερα για το βιβλίο "Ο Αληθινός Θησαυρός της Λέσιας Ιβάνοβα" στον ιστότοπο των εκδόσεων Φενεός</span></u></a></span></b><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-69890566476964984012013-07-02T16:33:00.000+03:002014-02-17T11:41:11.382+02:0044 ~ Άρις Αντάνης: Θα πάω πάλι στο νησί...<b>(Άλλος για <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>...)</b><br />
<div style="text-align: right;"><span style="font-family: "Courier New",Courier,monospace;">..Η κυρά-Λένη όλη μέρα τραγουδάει.<br />
Δεν το καταλαβαίνει ότι κλαίει...<br />
(<a href="http://kihli-poros.blogspot.gr/search/label/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%82%20%CE%A3%CE%B1%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CE%A0%CF%8C%CF%81%CE%BF"><u>Μίλτος Σαχτούρης</u></a>)</span></div><br />
Θα πάω πάλι στο νησί, μετά από χρόνια... <br />
Αμόλα κάβο και σαλτάρω σε παπόρι κάτασπρο. <br />
Πρύμνα θα σταθώ για λίγο και, με το βλέμμα βυθισμένο <br />
στου κυμάτου την αφρώδη, απ' την προπέλα, ανάδεψη, <br />
θ' αναστενάξω σου το πρώτο ευχαριστήριο.<br />
<br />
Θα πάω πάλι στο νησί, μετά από χρόνια...<br />
Στην κουπαστή, δεξά προς πλώρα, θα σημαδέψω διάνα<br />
με γυμνό οφθαλμό, ένα γλαρόνι απείθαρχο, να το υπνωτίσω,<br />
για να σου στείλω, ραίνοντάς σε ολόκληρη,<br />
με μύρα όλο αλμύρα, της ψυχής μου το αγαλλίασμα.<br />
<br />
Θα πάω πάλι στο νησί, μετά από χρόνια... <br />
Πλώρα-κοράκι πέτυχα την τέλεια έκταση -άλλο δεν πάει!-<br />
των βραχιόνων μου, τα βράχια να αγκαλιάσω και το μπάτη, <br />
τη θάλασσα και τον ορίζοντα κι' όλη την αύρα σου. <br />
Αν δεν είσαι μέσα, δεν είσαι πουθενά. (Είσαι μέσα!)<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2894/9284167208_c988ee8d78_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2894/9284167208_c988ee8d78_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Z.)</span></span><br />
<br />
Θα πάω πάλι στο νησί, μετά από χρόνια... <br />
Ζερβά στην άλλη κουπαστή θα ενώσω όλο τον κύκλο <br />
του καραβίσιου μου Σταυρού και το σχήμα του θα πέμψω <br />
προσευχή, να εξατμιστεί στα ύψη, καθώς σε μεταρσίωση <br />
μεταμορφώνεται η γαλανή μου ευγνωμοσύνη.(Είσαι μέσα.)<br />
<br />
Θα πάω στο νησάκι μου και πάλι, από χρόνια... <br />
Με ασιγούρευτο καλά-καλά το παλαμάρι για τη μπίντα, <br />
να 'μαι ορθός, μ' ένα σαλτάρισμα-έκπληξη, στο ντόκο <br />
κι' εσύ βίρα και αλάργα, τώρα, καραβάκι ολόασπρο <br />
και άφησέ με να ρωτήσω, μπας και την είδαν τάχατες.<br />
<br />
[....]<br />
Θα πάω τώρα στο νησάκι, για άλλη μια φορά... <br />
Μετά από χρόνια. Κι' είναι του παραδόξου, κάθε φορά <br />
που έρχεσαι 'σύ στη σκέψη μου, να τρέχω στο νησί μου! <br />
Μα κι' αν θαρρείς, τόσες φορές πολλές δεν είναι, και χίλιες <br />
δεν θ' αρκούσαν να ζυγίσουν της ψυχής την αναπόληση.<br />
<br />
Τώρα, θα πάω πάλι στο νησί, μετά από χρόνια... <br />
Μα αν δεν προκάνω τον καιρό κι αν χάσω το καράβι, <br />
κι' αν δεν σαλπάρω για το πιο όμορφο νησί, ρόλο δεν παίζει. <br />
Κι' αν είναι δα η πολλοστή φορά, μοιάζει σαν να 'ναι η πρώτη: <br />
Γιατί ετούτη τη φορά τη σκάρωσα τραγούδι!... <br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Άρις Αντάνης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Θα πάω πάλι στο νησί</b><br />
Εκδόσεις: Εντός, 2005</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7400/9283995570_56551a93ab_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7400/9283995570_56551a93ab_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-29670057241518773282013-06-24T08:51:00.000+03:002014-02-17T11:41:41.489+02:0043 ~ Ανν Ίμποτσον: The Bolshoi Ballet Comes to Poros<div style="text-align: justify;">Rumours had been running round the island for days, long before the first posters appeared. The older people nodded their heads and talked in a casual way of some dancers coming to <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Poros</span></span>, but those of us who had travelled a little gasped, and thought it couldn't possobly be true. Maybe it was something on film, maybe a lecture of some kind. But when the posters did appear in Greek and English and with pictures, it seemed there was no longer any room for doubt.<br />
<br />
By some mysterious, unbeleivable, miraculous chance the Boslhoi Ballet was coming to dance on Poros.<br />
<br />
The best in the world; first time in their history; for one night only, shouted the posters, and they were right. The island buzzed now and slowly it emerged that this was a personal success for Spiros the mayor. For a whole year he had begged, pleaded and badgered the Russian company, asking that, for the one night that they were non dancing in Athens, they would come and dance on Poros. And, finally, the best contemporary soloists of the Bolshoi had agreed. On 10 August they were coming. <br />
<br />
Even after learning all this in somehow seemed too much to hope for, so we watched the carpenters building a stage in front of the new school, watched the electricians wiring up some mega speakers, watched the rows of chairs being put out in the school yard - and still we crossed our fingers and held our breath.<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2876/9158808461_18269824d2_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2876/9158808461_18269824d2_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: K.)</span></span><br />
<br />
But miracles really do happen sometimes and so, that nigth of 10 August 1997, I found myself sitting on a hard wooden bench wirggling like a child in anticipation of what was to come. The last rays of light melted away across the sea. The sky turned to its habitual black velvet and thw stars came out in theis hundreds. All around me people chattered away, calling to friends and relations on the other side of the audience and then squeezing together even more tightly to fit in new arrivals. <br />
<br />
I held my ground and resisted being pushed off the end of the bench while excited children ran past treading on my toes and grabbing me with ice-cream sticky fingers. There were even two or three stray dogs attracted by the commotion and the possibility of a fallen ice-cream or a half-empty packet of crisos. One in particular sat in front of the stage, gazing in anticipation, while Russian-spaeking stage staff made last-minute adjustments to the lights and called to one another across thw back-drop of thw school buildings, thus adding another dash of excitement to an atmosphere which was already pretty electric by now.<br />
<br />
<a href="http://farm6.staticflickr.com/5475/9161137902_c8134aea6d_z.jpg"><img src="http://farm6.staticflickr.com/5475/9161137902_c8134aea6d_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
Then, with no warning the floodlights came on, thw music belted from the megawatt speakers and the first dancer appeared on stage. It was a programme of mainly solo roles at first, later they performed the duets and some ensemble dancing. The music was loud and not of a great quality and I'm sure the newly built stage left mauch to be desired, but the dancing was superb. Sitting near the edge of the sea on thiw perfect summer's evening with the best of the world's dancers performing there in front of us was something I shall never forget, and I wanted it to go on for ever. Looking round at the faces of those sitting beside me, I sensed they felt the same too. It was lovely to watch them - grandas, grandmas, young people and babies in arms - all there because they loved to dance and to watch other people dance. For some, I'm sure, thw name of the Bolshoi meant nothing, but no matter - this was Art and it was available for everyone, just as it should be. Bravo, Mr. Major.<br />
<br />
As the dancers took their bows, we cheered our thanks and the bouquets were handed across. Then the music started again, one of the traditional Greek dances, and they danced that for us. The cheers then must have awakened the gods. It was a generous end to a perfect evening.<br />
<br />
Later, as I walked home, I eased one of the posters off its lamp-post. Today it adorns one of the wall of my apartment. I can see it as I write this: 10 August 1997, the day the Bolshoi came to town!</div><br />
<a href="http://www.imdb.com/name/nm0406482/"><u><span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Anne Ibbotson</i></span></span></u></a><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Coming slowly</b><br />
Εκδόσεις: Ashgrove Publishing, London, 2006</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8346/8193212917_db9ab293d8_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8346/8193212917_db9ab293d8_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-79123091358435649872013-06-12T17:06:00.000+03:002014-02-17T11:41:54.844+02:0042 ~ Θάλεια Καραμητσοπούλου: Ο Πόρος της καρδιάς μουΟ <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρος</span></span> είναι η Πέμπτη εποχή. <br />
Η εποχή που γέννησε η φαντασία σου<br />
από ανάγκη να ονειρεύεσαι συνέχεια<br />
μέρες όμορφες, νύχτες ήρεμες. <br />
<br />
Ο Πόρος είναι το φως, σαν στεφάνι<br />
απλωμένο στις πράσινες βουνοκορφές.<br />
είναι κάθε λογής λουλούδι της γης.<br />
Είναι η λαχτάρα μιας χαρούμενης αυγής. <br />
<br />
Είναι η μοναδική αγάπη των κυμάτων<br />
στις νοσταλγικές ακρογιαλιές του.<br />
Είναι ο έρωτας των ευκαλύπτων<br />
στην ξαφνική βροχή.<br />
<br />
Είναι το τραγούδι στην ψυχή.<br />
Είναι το πέπλο των λεμονανθών,<br />
ριγμένο σαν παρηγοριά κάτω<br />
απ' τον γαλάζιο ουρανό του. Και σε μεθάει. <br />
<br />
Είναι το ταξίδι πίσω στην πατρίδα,<br />
είναι η επιστροφή, η ιδέα, η ελπίδα.<br />
Είναι ο αέρας που αφήνεις<br />
να σε πάει και να σε φέρει.<br />
<br />
Ο Πόρος είναι η πίστη.<br />
Είναι το εκκλησάκι του Σταυρού<br />
που στέκεται σαν ανθοδοχείο<br />
στη μέση της θάλασσας.<br />
<br />
Το εκκλησάκι που είναι η άγκυρα<br />
στ' αραξοβόλι της καρδιάς σου. Πόσο σ' αγαπώ.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Θάλεια Καραμητσοπούλου</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><a href="http://www.porosnews.gr/latest-news/%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CF%8D/"><u><b><span style="color: #ffcccc;">Δρόμοι και νύχτες</span></b></u></a><br />
<span style="color: #ffcccc;">Εκδόσεις: Φενεός, 2013</span> <br />
<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7344/9079555430_2191318634_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7344/9079555430_2191318634_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: X.)</span></span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-16511765931251807882013-06-01T16:46:00.000+03:002014-02-17T11:42:16.209+02:0041 ~ Βασίλης Μόσχης: Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της<div style="text-align: justify;">Ακόμη ένα καλοκαίρι στον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>. Ακόμη ένα όνειρο στη ζωή που ανελέητα ξυπνά και κοιμάται στους ρυθμούς αυτών που θέλουν να τη γευτούν. Να την αρπάξουν με τα δυο τους χέρια και να την ποτίσουν με τον ιδρώτα τους κάνοντάς την δική τους. Στο ξεκίνημα κάθε διαδρομής ο έρωτας φέρνει καταιγίδες και θύελλες, που ξέρουν τόσο καλά να κρύβονται στο εσωτερικό κάθε ψυχής. Και μεταμορφώνονται σε όνειρα και ευτυχισμένες ελπίδες για να δώσουν κουράγιο στην υπόλοιπη διαδρομή. Εκτός κι αν ξεχασμένες ιστορίες θυμηθούν να ξαναγεννηθούν και να προστάξουν μια άλλη πορεία. Διαφορετική από αυτήν που ξεκίνησε, για να καταλήξει στο χείμαρρο της απόλυτης καταστροφής. Και όταν στεγνώσουν τα δάκρυα, απομένει και η κοίτη άδεια και στεγνή σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση από κάτι που πέρασε και έφυγε. Δεν μπόρεσε να σταθεί όσο και αν πολέμησε, όσο κι αν αντιστάθηκε.<br />
<br />
Μάχες πολλές, αγώνες και θυσίες για ένα χαμένο πόλεμο. Και νικητής δε βγαίνει ο έρωτας, βγαίνει η ζωή που πάντα φροντίζει να σε πληγώνει. Η ζωή στον Πόρο είναι τόσο γλυκιά. Ένα ιδανικό μείγμα έρωτα, μιας απαλής, αχνής γεύσης από άρωμα λεμονιού και μιας αλμύρας που εξατμίζεται πάνω από το κύμα που απαλά γλείφει την αμμουδιά και σηκώνεται μέχρι τις κορυφές να συναντήσει το άρωμα του ρετσινιού. Και μένει εκεί δίπλα στα κυκλάμινα του χειμώνα και τα θυμάρια του καλοκαιριού. Μένει ζωντανό και αμόλυντο μέσα στο πέλαγος, γιατί είναι καλά φυλαγμένο από την τρίαινα του Ποσειδώνα που τρομοκρατεί κάθε προσπάθεια βεβήλωσης.<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2845/9077348733_54c1c289a2_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2845/9077348733_54c1c289a2_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: K.)</span></span><br />
<br />
Ο χρόνος ήξερε την ιστορία που θα συμβεί. Γνώριζε τις ψυχές που ήταν έτοιμες να συναντηθούν πάνω στο ηφαίστειο και να εκραγούν πάνω σε ξεχασμένους κρατήρες. Και τις κράτησε γλυκές και αμόλυντες να ζήσουν τη δική τους πορεία, να γευτούν αυτό το μυστήριο της ζωής, τη γλυκιά αμαρτία του να ζεις.<br />
<br />
Γέμισε πάλι ο Πόρος. Ξύπνησε από το λήθαργο του χειμώνα. Τα καράβια πηγαινοερχόντουσαν καθημερινά σε ένα αδιάκοπο πηγαινέλα. Μόλις τελείωσαν οι εξετάσεις, ο Φίλιππος αναχώρησε για τον Πόρο. Την επόμενη κιόλας μέρα ήταν πάνω στο καράβι και ανάσαινε την αύρα του Σαρωνικού. Αδημονούσε να φτάσει στο νησί των ονείρων του. Στο τελευταίο γράμμα που έστειλε δεν έλαβε απάντηση και ανησυχούσε. Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό.<br />
<br />
Το εξοχικό των Αποστολίδηδων γέμισε πάλι ζωή. Η κυρία Μιράντα με την κόρη της τη Λίλη περίμεναν τον ερχομό της Έρσης και της Ναταλίας από την Πόλη. Οι κόρες της Λίλης έμειναν στην Αθήνα κοντά στους αρραβωνιαστικούς τους. Το χειμώνα που πέρασε έδωσαν λόγο και οι δυο τους. Η Μαριέτα με τον Σταύρο Αργυρόπουλο, μεγαλογιατρό με δική του κλινική, και η Μιράντα με τον Ηλία Κοσμά, πολιτικό μηχανικό, ιδιοκτήτη πολλών ακινήτων στην Αθήνα και τον Πειραιά. Θα ερχόντουσαν αργότερα. Η Λίλη ήδη έπλεε σε πελάγη ευτυχίας που αρραβώνιασε τις δύο της κόρες. Ο Φίλιππος ξημεροβραδιαζόταν κάτω από το εξοχικό των Αποστολίδηδων. Περίμενε κάθε φορά να αντικρίσει τη Ναταλία να ξεπροβάλει σε κάποιο παράθυρο, να κατεβαίνει τα σκαλάκια ή να κάνει το μπάνιο της στη θάλασσα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η Ναταλία δεν είχε έρθει ακόμη. Πόσες φορές δεν ξαναγύριζε με μαύρη καρδιά στην ταβέρνα της θείτσας του!</div><br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Βασίλης Μόσχης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της</b><br />
Εκδόσεις: Θερμαϊκός, 2011</span><br />
<br />
<div style="text-align: right;"><i>(το απόσπασμα δημοσιεύθηκε στο <b><a href="http://www.porosnews.gr/civilisation/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF-%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B5%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1/"><u>Poros News</u></a></b>, στις 12/03/2012) </i></div><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/6EXCT8oMQQ0" width="560"></iframe><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=ALFblGTprgk"><u>(<b>α</b>)</u></a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=9E1yO-2W1aQ"><u>(<b>β</b>)</u></a>. <a href="http://www.youtube.com/watch?v=r-SgezYzzdE"><u>(<b>γ</b>)</u></a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=6EXCT8oMQQ0"><u>(δ)</u><br />
</a>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-42937453442357868502013-05-08T17:00:00.000+03:002014-02-17T11:42:40.162+02:0040 ~ Άρις Αντάνης: ΘαύματαΚι αναθυμάμαι τότε που με βρήκες<br />
καθισμένο στα ριζά ενός πεύκου,<br />
με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό,<br />
εκεί πάνω στο Ναό του Ποσειδώνα.<br />
«<i>Τι κάνεις εδώ πάνω μοναχός;</i>» με ρώτησες.<br />
«<i>Αυτό το πεύκο μου μιλάει</i>» σου απάντησα.<br />
«<i>Και τι μπορεί να λέει σε σένα ένα πεύκο;</i>»<br />
«<i>Αυτό αφορά μόνο εμένα και το πεύκο.</i>»<br />
<br />
Κι άλλη μια φορά με είδες καθισμένο,<br />
στη βάση μιας μαρμάρινης κολόνας ,<br />
με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό της,<br />
πέρα εκεί στα αρχαία ερείπια της Τροιζήνας.<br />
«<i>Τι κάνεις εδώ πέρα μοναχός;</i>» με ξαναρώτησες.<br />
«<i>Αυτή η κολόνα μου μιλάει</i>», σου απάντησα<br />
«<i>Και τι μπορεί να λέει σε σένα μια κολόνα;</i>»<br />
«<i>Αυτό μόνο εμένα αφορά και την κολόνα.</i>»<br />
<br />
Κι άλλοτε με ξανάβρες σ’ άβολο στασίδι <br />
καθισμένο, με την πλάτη ακουμπισμένη<br />
σ’ ένα τοίχο νοτερό, κάτω από μιαν εικόνα,<br />
εκεί στης Παναγίτσας το λευκό ξωκλήσι.<br />
«<i>Τι κάνεις εδώ μέσα μοναχός;</i>» απόρησες .<br />
«<i>Αυτή η εικόνα μου μιλάει.</i>» σου απάντησα.<br />
«<i>Και τι μπορεί να λέει σε σένα μια εικόνα;</i>»<br />
«<i>Αυτό εμένα μόνο αφορά και την εικόνα</i>».<br />
<br />
Σε κανένα δεν φανέρωσα ποτέ μου<br />
τι μου ψέλλιζαν στο αφτί εκείνες τις φορές , <br />
το πεύκο, η αρχαία κολόνα κι η εικόνα, <br />
μα από σένανε δεν θέλω άλλο να το κρύψω:<br />
Τ ί π ο τ α ! Μου ξαναδώσανε όμως πίσω<br />
όλη την ενέργεια, που ολόκληρο καιρό<br />
μου είχαν αντλήσει, όσοι μου έλεγαν <br />
μ’ επιμονή, πως θαύματα δεν γίνονται.[]<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Άρις Αντάνης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Διάταξέ με</b><br />
Εκδόσεις: Μπουλντούμη, 2002</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://tinypic.com/?ref=a2rtbk" target="_blank"><img alt="Image and video hosting by TinyPic" border="0" src="http://i43.tinypic.com/a2rtbk.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;"><span style="color: #999999;"><b>Το εκκλησάκι της Παναγίτσας στο Ασκέλι</b></span> <br />
(η φωτογραφία είναι από το βιβλίο)</span><br />
<br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-62461850400758653882012-09-12T15:45:00.000+03:002014-02-17T11:42:59.770+02:0039 ~ Γιώργος Κυρ. Αθανασίου: Ο Πόρος στον αγώνα<div style="text-align: justify;">Για την προσφορά των Ποριωτών αγωνιστών θα μπορούσαμε αρχικά να αναφέρουμε μερικά γενικά στοιχεία, τα οποία είναι κοινά για όλους. Προύχοντες, καραβοκυραίοι αλλά και απλός λαός, είτε ως αξιωματικοί, είτε ως μπουλουξήδες ή ως ναύτες και στρατιώτες, από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στα μετερίζια του Αγώνα. Η δράση τους στην ξηρά αρχίζει με την κήρυξη της Επανάστασης. Οι περισσότεροι, ανάλογα με τις δυνατότητες τους, οπλίζουν ο καθένας λίγους ή πολλούς στρατιώτες -καλύπτοντας και όλα τα έξοδα, όπως και τη μισθοδοσία τους- και εκστρατεύουν στην πολιορκία της Κορίνθου και του Ακροκορίνθου τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1821, μαζί με τους Αιγινήτες και τους Δερβενοχωρίτες, και συνεχίζουν τη δράση τους καθ' όλη τη διάρκεια του Αγώνα.<br />
<br />
Οι καραβοκυραίοι (Μάνεσης, Καπασάκης, Νίτης, Βέσης, Κοφινάς, Καραμάνης κ.ά.) διέθεσαν τα καράβια τους, οι έμποροι τα χρήματά τους -γιατί ήταν αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τον Αγώνα-, και όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί, ακόμη και όταν τα χρήματα των πρώτων είχαν τελειώσει, συμμετείχαν και στη χρηματική επικουρία προς την Υπέρτατη Διοίκηση με κάθε προθυμία, όπως διαπιστώνουμε στην από 18 Απριλίου 1822 επιστολή των Υδραίων προς τους Ποριώτες, όπου αναφέρουν: «[...] <i>βλέπομεν με ευχαρίστισιν ότι αισθάνεσθε την ανάγκην της ενώσεως των νήσων όλων με το πολιτικόν σώμα της Ελλάδος και της χρηματικής συνεισφοράς όλων διά την διατήρησιν τον Χριστιανικού στόλου</i>».<br />
<br />
Σε έγγραφο των δημογερόντων με ημερομηνία 22 Αυγούστου 1823 βλέπουμε να έχουν διαθέσει 3.600 γρόσια στον έρανο που έγινε στα νησιά. Σε άλλο έγγραφο μαρτυρείται ότι η οικονομική προσφορά των Ποριωτών μέχρι την 15η Δεκεμβρίου 1823 ανερχόταν στο ποσό των 262.686 γροσίων. Και έτσι, χωρίς ενδοιασμούς και υστεροβουλία, θέτουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας, ενστερνιζόμενοι τον ιερό σκοπό, την απελευθέρωση της από τον τουρκικό ζυγό.<br />
<br />
<a href="http://farm4.staticflickr.com/3684/9158808259_6ba6a61f74_z.jpg"><img src="http://farm4.staticflickr.com/3684/9158808259_6ba6a61f74_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: K.)</span></span><br />
<br />
Ήδη από τις 15 Μαρτίου ο Αλέξανδρος Δουζίνας, αφού προμηθεύτηκε πολεμοφόδια, βρίσκεται έξω από την Κόρινθο πολιορκώντας την μαζί με πολλούς συμπατριώτες του, αλλά και άλλους Έλληνες. Ο Ν. Σπηλιάδης αναφέρει στα απομνημονεύματα του:<br />
<br />
«<i>Οι Τούρκοι της Κορίνθου εκλείσθησαν την 24η Μαρτίου στην Ακρόπολη. Οι Κορίνθιοι δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον των Τούρκων παρασυρόμενοι από το πνεύμα του γεραιτέρου αδελφού Πανούτσου.</i><br />
<br />
<i>Στην Μεγαρίδα συνήλθαν διάφοροι για να αποφασίσουν, μεταξύ των οποίων, ο Επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς, ο Μέξης ο Ποριώτης, όστις έφονεύθη τότε από τινα Τούρκον Καρυστινόν και ο αδελφός του Χριστόδουλος, ο Κυριάκος Δουζίνας, ο Γεώργιος Κριεζής, ο Σταμάτης πρώην Οικονόμου, ο Παντελής Ευσταθίου φθάσαντες από τον Πόρο με διακόσιους, εκινήθησαν με έως δύο χιλιάδες Έλληνες εις την Ακροκόρινθο και πολιόρκησαν τους Τούρκους</i>».<br />
<br />
Επίσης ο Φωτάκος γράφει:<br />
«<i>Κατά τας αρχάς δε του Απριλίου και προ της Λαμπρής [...] οι Καλαβρυτινοί και οι Κορίνθιοι φθάσαντες εις Κόρινθον, ηύρον εκεί τους Ποριώτας, τους Δερβενοχωρίτας, τον αρχιερέα Δαμαλών και άλλους</i>».<br />
<br />
Από τα ως άνω απομνημονεύματα διαπιστώνουμε ότι ο <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρος</span></span> ήταν το πρώτο νησί που πήρε τα όπλα για τον ξεσηκωμό του Γένους, όχι μόνο ανάμεσα στα τρία νησιά, αλλά και απ' όλη τη νησιωτική Ελλάδα. Οι Σπέτσες υψώνουν τη σημαία της Ελευθερίας στα καράβια τους στις 2-3 Απριλίου (των Βαΐων) και οι Υδραίοι κηρύσσουν επίσημα την Επανάσταση με τον Αντώνιο Οικονόμου στις 16-17 Απριλίου, ενώ οι Ποριώτες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, παίρνουν τα όπλα από την πρώτη στιγμή και διεκδικούν την ελευθερία τους.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i> Γιώργος Κυρ. Αθανασίου</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Η προσφορά του Πόρου στον Αγώνα του 1821 και οι Ποριώτες Αγωνιστές</b><br />
Εκδ. Πόρος, 2008</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7459/8720991236_1428e4a4bc_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7459/8720991236_1428e4a4bc_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span><br />
</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-77016530565570938752012-06-19T17:40:00.000+03:002014-02-17T11:43:18.557+02:0038 ~ Τάσος Γαλάτης: Ο τρόμοςΌταν αλήτευα στον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span><br />
</span>με το Θανάση Μαργαρίτη<br />
πέντε χρονώ παιδιά<br />
μια μέρα<br />
προσπαθώντας να τον ξεπεράσω στο σημάδι<br />
έξω από το Προγυμναστήριο<br />
στους ευκάλυπτους<br />
μου ξέφυγε μια πέτρα<br />
και τινάχτηκε στου Γερμανού τα πόδια<br />
που φύλαγε σκοπιά.<br />
Ω τρόμε<br />
σε γνώρισα νωρίς<br />
κι ούτε χαλάρωσαν τ' αρπάγια σου από τότε'<br />
παιδιά μου όλης της γης<br />
παιδιά στο Βιετνάμ και την Καμπότζη<br />
ν' αλαφροπετάτε τα λιθάρια σας...<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Τάσος Γαλάτης</i></span></span><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Τα χαράγματα</b><br />
Εκδόσεις: Πλέθρον, 1990</span><br />
<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8322/8029866756_2880980831_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8322/8029866756_2880980831_z.jpg" /></a> <span style="font-size: 85%;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="color: #6fa8dc;"><b>Ο δρόμος με τους ευκάλυπτους έξω από το Προγυμναστήριο</b></span> <br />
(φωτ: Κ.)</span></span><br />
<br />
<a href="http://k-m-autobiographies.blogspot.gr/2013/01/139.html"><u><span style="color: #9fc5e8;"><span style="font-family: arial;"><b>Περισσότερα για τον Τάσο Γαλάτη στην ανάρτηση 144 / 18-1-2013, των "αυτοβιογραφικών"</b></span></span></u></a>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-17580740410538363382012-04-22T07:53:00.000+03:002014-02-17T11:43:41.760+02:0037 ~ Ρόντρικ Μπήτον: Γιώργος Σεφέρης, Περιμένοντας τον άγγελο.<div align="justify">Ο Γεώργιος Β' επιστρέφει στην Ελλάδα την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου του 1946. Την επόμενη Τετάρτη, αφού παραδώσει τα τελευταία έγγραφα της Αντιβασιλείας, ο Γιώργος αναχωρεί με πλοίο από τον Πειραιά. Έχει εξασφαλίσει δύο μήνες άδεια, την πρώτη μετά από εννέα χρόνια. Προορισμός του είναι και πάλι ο <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">Πόρος</span>• η Μαρώ τον περιμένει ήδη εκεί, στο σπίτι της αδελφής της. Το όνομα που είναι χαραγμένο πάνω από την είσοδο της μεγαλοπρεπούς έπαυλης 19ου αιώνα, χτισμένης ακριβώς δίπλα στο κύμα, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό: «Γαλήνη».<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7235/7270131424_251bd2110c_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7235/7270131424_251bd2110c_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
Παρ' όλο το ισχυρό αίσθημα νόστου που είχε νιώσει όταν ήρθε εδώ το καλοκαίρι, ο Πόρος δεν είναι για τον Γιώργο η αληθινή πατρίδα του. Η εβδομάδα που περνούν εκεί με την αδελφή της Μαρώς τον Αύγουστο είναι το πρώτο αναβάπτισμα μετά τον πόλεμο στην παραθαλάσσια αγροτική ζωή της Ελλάδας, αυτήν που είχε γνωρίσει όταν ήταν μικρό αγόρι. Το όνομα «Πόρος», ωστόσο, όπως εξηγεί σ' ένα γράμμα προς τον Ντάρελ λίγο μετά την άφιξη του εκεί τον Οκτώβριο, «σημαίνει δίοδος, δίοδος όμως προς τα πού; Αυτό είναι το ερώτημα που μου θέτω λοιπόν εδώ. Μετά την ουδετερότητα, μετά τον πόλεμο, μετά την "απελευθέρωση", εδώ, μου θέτω το ερώτημα αυτό». Στο ημερολόγιό του κατασκευάζει το λογοπαίγνιο: «Πόρος, πόρος, άπορος».<br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7187/6951094012_f3c6f188e1_z.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7187/6951094012_f3c6f188e1_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span><br />
<br />
Ακόμη κι αν στην προσωπική μυθολογία του Γιώργου ο Πόρος είναι μάλλον μέσο παρά σκοπός -ένα από τα στάδια ενός ταξιδιού-, παραμένει ωστόσο τόπος με έντονες αναμνήσεις. Εδώ είχε έρθει με τη Μαρώ από την Αίγινα το καλοκαίρι του 1936' εδώ μάλλον έγιναν για πρώτη φορά εραστές. Εδώ θα ξανάρθουν για την τελευταία τους κλεφτή στιγμή ξεκούρασης κατά τη διάρκεια του «πολέμου των νεύρων» το Πάσχα του 1940. Και ακόμη παλαιότερα, ο Γιώργος είχε περάσει από εδώ με τον Κατσίμπαλη, τον <a href="http://key-em.blogspot.com/2006/05/11_04.html"><b><u>Μίλερ</u></b></a> και τον <a href="http://key-em.blogspot.com/2006/05/10_03.html"><b><u>Ντάρελ</u></b></a> καθώς πήγαιναν να επισκεφθούν τον Γκίκα στην Ύδρα, τότε που ο Μίλερ όχι μόνον έμοιαζε με Θιβετιανό μοναχό, αλλά έκανε και διάλεξη επί του θέματος στους οικοδεσπότες του. Η μεγαλοποιημένη εκδοχή της διαδρομής μέσω του Πόρου από τον Μίλερ στον <a href="http://kihli-poros.blogspot.com/2011/08/25.html"><b><u>Κολοσσό του Μαρουσιού</u></b></a> είναι ένα από τα κομμάτια του βιβλίου που ο Γιώργος θαυμάζει περισσότερο• το είχε μεταφράσει για τη Μαρώ και τους φίλους τους στην Αίγυπτο:<br />
<br />
<blockquote><i><b>Αφήστε τον κόσμο να έχει το λουτρό αίματος που θέλει - εγώ θα γατζωθώ στον <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">Πόρο</span>.</b> [...] <b>Η στιγμή εκείνη ήταν μια στιγμή που διαρκεί, που επιβιώνει τους παγκοσμίους πολέμους, που διαρκεί περισσότερο κι από τη ζωή του ίδιου του πλανήτη Γη. Αν ποτέ κατορθώσω να επιτύχω την πλήρωση για την οποία μιλούν οι Βουδιστές μοναχοί,</b> [...] <b>το λέω από τώρα, αφήστε με να μείνω πίσω, αφήστε με να αιωρούμαι σαν καλοσυνάτο πνεύμα πάνω από τις στέγες του Πόρου </b>[...] <b>Μπορώ να διακρίνω ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή μέσα από το λαιμό αυτού του μπουκαλιού, καθώς ψάχνω για είσοδο σ' αυτόν τον κόσμο του φωτός και της ομορφιάς.</b></i></blockquote></div><i><span style="font-family: times new roman; font-size: 180%;">Roderick Beaton</span><br />
Μετάφραση: <b>Μίκα Προβατά</b></i><b></b><br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Ρόντρικ Μπήτον: Γιώργος Σεφέρης, Περιμένοντας τον άγγελο</b><br />
Μετάφραση: Μίκα Προβατά<br />
Θεώρηση μετάφρασης: Δημήτρης Δασκαλόπουλος<br />
Εκδόσεις: Ωκεανίδα, 2003 </span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8452/7952000788_d03ffb4e15_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8452/7952000788_d03ffb4e15_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.)</span></span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-34484678243113540932012-04-21T07:51:00.000+03:002014-02-16T19:39:01.609+02:0036 ~ Αντώνης Βουσβούνης: Παλίρροια<div align="justify">Ο γάμος θα γινότανε μυστικά στον <span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;"><span style="color: #ffcccc;">Πόρο</span></span>. Η Πανδώρα είχε ένα σπίτι στο λόφο, πάνω απ' το Νεώριο. Τρόγυρα ήσαν τα κυπαρίσσια και μπροστά το ειρηνικό μπουγάζι, βαθυγάλανο το δείλι. Τα παιδιά έπαιζαν στις πεζούλες. Η Μίρκα κολυμπούσε, έκανε γυμνή ηλιοθεραπεία, σκάλιζε τα ξύλα της. Περίμενε το νυμφίο. Η Πανδώρα έπλεκε ζιπουνάκια και κοίταζε τη θάλασσα. Περίμενε τον άσωτο.<br />
<br />
[....] O γάμος έγινε στον Πόρο. H Λεονώρα κι οι ανδράδελφοί της αναγκάστηκαν να παραιτηθούν απ' τα σχέδια που έκαναν για την Μίρκα — αν έκαναν και κανένα σχέδιο. Αφού ο Αλέξανδρος Βατιγγέλας, υπερτιμώντας την παρατεταμένη νεότητά του, είχε χαρακτηρίσει το νυμφίο "ανεπάγγελτο νέο", συμβιβάστηκαν όλοι με αντάλλαγμα την απουσία τους απ' τη γαμήλια τελετή. Στόν Πόρο πήγαν η Ιόλη κι ο Γιάννης.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8175/7920952888_9fce664376_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8175/7920952888_9fce664376_z.jpg" /></a><br />
<span style="color: #b2a87d;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: 85%;"><b>Το νησάκι Δασκαλιό</b> (φωτ: Y.)</span> </span><br />
</span><br />
[....] Η Μίρκα κι ο Γιαννούλης παντρεύτηκαν στο Δασκαληό, στο νησάκι. Παράνυμφος ήταν η Πανδώρα. Η Μίνα και ο Κωστάκης βαστούσαν τις λαμπάδες. Η Μίρκα φορούσε ένα εφαρμοστό φόρεμα από λεπτό κουκουλάρικο, στο φυσικό του χρώμα, με φούστα μακριά. Γύρω απ' τα μαλλιά της άνοιγε σα φωτοστέφανο ένα μικρό αχνογάλαζο πέπλο. Τα μάγουλα και το στόμα της ήσαν εντελώς άβαφα. Είχε ζωγραφίσει τα μάτια της με μαύρο και μπλε κραγιόνι. Μαυρισμένη άγρια απ' τον ήλιο, έμοιαζε με κάποιο τρόπο της Νεφερτίτης. "Είναι τρελή για δέσιμο", μουρμούρισε η Γιούλη. Ο ερυθρόμορφος Γιαννούλης Ύδρογλου ίδρωνε ασταμάτητα. Το ανήσυχο βλέμμα του γυρόφερνε σαν το ραντάρ. Τρυπούσε το ξύλο του τέμπλου, ειρωνευόταν τον πάτερ Σύλβεστρο, περιεργαζόταν αρπακτικά τη Μίρκα με το γαλάζιο πέπλο. Ήταν πια μόνο πειρατής.<br />
"Μείνε ως τη Δευτέρα", είπε η Πανδώρα του Γιάννη.<br />
Ήταν Παρασκευή. Ο Γιάννης κοίταξε τη Λίζη και τη Γιούλη που αποχαιρετούσαν τους νεόνυμφους και είπε ψέμματα πως τον περίμεναν στους Δελφούς. Έφυγε με τα κορίτσια. Κούρνιασε με τη Λίζη στον εξώστη του σαλονιού, πάνω απ' την πλώρη.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8439/7949105356_44023469cc_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8439/7949105356_44023469cc_z.jpg" /></a><br />
<span style="color: #ffa3a3; font-family: verdana; font-size: 85%;"><b>Πέρλια (Ασπρόγατος)</b> - φωτ: Y<br />
</span><br />
[....] Ήξερε πως η Λίζη θα του λείψει. Του έλειπε κιόλας. Μα όλα γίνονται απλά, όταν έχουν πια γίνει. Στρώθηκε στη δουλειά. Βρήκε μια αποθήκη και μετέφερε τα έπιπλα του σπιτιού, θα τα πετούσε όλα μα δε βαστούσε η καρδιά του. Ας αποφάσιζε για την τύχη τους η Πανδώρα. Συσκεύασε σε κιβώτια τα σύνεργα και τα βοηθήματά του κι ό,τι άλλο τού είχε παραγγείλει γραπτώς η Πανδώρα, και τα έστειλε στον Πόρο. Η Πανδώρα είχε αποφασίσει να ξεχειμωνιάσει στον Πόρο. Ο Γιάννης σκεφτόταν να κάνει το ίδιο. θα μοίραζε το χρόνο του ανάμεσα Δελφούς και Πόρο. Ο <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">Πόρος</span> λοιπόν, γινόταν μια μικρή Ιθάκη.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Αντώνης Βουσβούνης</i></span></span><br />
<br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Αντώνη Βουσβούνη, Η παλίρροια</b><br />
Εκδόσεις: Ερμείας, 1978 </span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8437/7949378134_5cbf0c55cc_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8437/7949378134_5cbf0c55cc_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.)</span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-33440540926316742212012-02-04T07:48:00.022+02:002013-07-21T21:47:51.523+03:0035 ~ Λώρεvς Ντάρρελ: Τα ελληνικά νησιά<div align="justify">Ο Πόρος έχει μια μαγευτικότατη ρυμοτομία, που προφανώς, έχει σχεδιαστεί από τρελά Γιαπωνεζάκια με τη βοήθεια του Πάουλ Κλέε και του Ραούλ Ντιφί. Είναι ένα κουτί με παιδικά τουβλάκια τα οποία έχουν στηθεί γρήγορα και αβίαστα μπροστά στον μικρό αυχένα του ακρωτηρίου που αιχμαλωτίζει τους ανέμους και εκτείνει μπροστά στη μαγική γαλάζια γραμμή του ορίζοντα το μακρύ παρτέρι του με τα λαμπερά χρώματα, τα οποία σχεδόν δεν έχουν στεγνώσει ακόμη. Η υγρασία τρέμει με το θαμπό φως πάνω στην υγρή μπογιά των σπιτιών, και το φως που αλλάζει τη διαστίζει με φτερά πεταλούδας. Όπως το λιμάνι διαγράφει την καμπύλη του, τα πάντα μοιάζουν να κινούνται πάνω σ' ένα πλατό που καλά καλά δεν είναι μεγαλύτερο απ' τη ρομβία κάποιου πανηγυριού, κι έχεις την ψευδαίσθηση ότι, δίχως να κατέβεις απ' το πλοίο, μπορείς να σκύψεις από την κουπαστή και να παραγγείλεις ένα ούζο. Κι αυτή η αίσθηση της εγγύτητας εντείνεται τόσο, που έχεις την εντύπωση πως αρμενίζεις στον κεντρικό δρόμο, με τους κατοίκους να περπατούν με το πάσο τους δίπλα στο καράβι. Νιώθεις ότι στο τέλος θα βάλουν τα φιλικά τους χέρια πάνω στα σκοινιά και σιγά σιγά θα το σταματήσουν. <a href="http://kihli-poros.blogspot.com/2011/08/25.html"><b><u>Η καλύτερη περιγραφή της εισόδου στον Πόρο είναι αυτή του Χένρι Μίλερ</u></b></a>, ο οποίος απαθανάτισε με δεξιοτεχνικό τρόπο το λιμάνι στο ταξιδιωτικό του βιβλίο για την Ελλάδα. Ό,τι και να πει κανείς για τη γοητεία αυτής της γωνίτσας του Αιγαίου και την αίσθηση αγαλλίασης που μεταδίδει δεν θα υπερβάλει.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8054/8133234700_340eacedf7_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8054/8133234700_340eacedf7_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;"><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #a32900;"><b>Ένας "Καβάφης" στην νοτιοδυτική μαρίνα του Πόρου</b> (φωτ: K.)<br />
</span><br />
</span></span>Επιπλέον ο <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">Πόρος</span> ποτέ δεν μοιάζει τόσο παραφορτωμένος με τουρίστες όσο η Ύδρα — παρόλο που είναι αυταπάτη, επειδή είναι τόσο δικαιολογημένα ξακουστός, που πάντα υπάρχουν επισκέπτες, αλλά κι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός κατοίκων. Είναι το πιο ευτυχισμένο μέρος που γνώρισα ποτέ μου.<br />
<br />
Ακριβώς απέναντι από τον Πόρο, στην ηπειρωτική Ελλάδα, βρίσκεται ο Γαλατάς, άλλο ένα όμορφο χωριουδάκι που προκαλεί την ευφορία, έχοντας κάποια από τα ίδια θέλγητρα, αλλά λιγότερες ανέσεις. Συνδέονται με βολικά φέρι μποτ και, αν θέλεις να κάνεις εκδρομές στην Πελοπόννησο, είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσεις. Συστήνω ανεπιφύλακτα το περπάτημα στον Πόρο, επειδή έχει σκιερά δάση που το έδαφος τους είναι καλυμμένο με πευκοβελόνες. Στο ρομαντικό νησάκι που λέγεται Καλαβρία, το οποίο συνδέεται με τη «μητέρα» του μ' έναν στενό ισθμό, κάποτε είχε χτιστεί ένα αρχαίο, ξακουστό ιερό του Ποσειδώνα. Σήμερα δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα, παρόλο που τα ερείπιά του βρίσκονται σε ένα εξαίσιο σημείο. Εδώ κατέφυγε ο Δημοσθένης, ελπίζοντας ότι οι μακεδόνες βάρβαροι δεν θα τολμούσαν να βεβηλώσουν ένα τόσο αρχαίο και σεβαστό μέρος. Όταν οι ελπίδες του αποδείχτηκαν φρούδες, αυτοκτόνησε με δηλητήριο στο βωμό, ή τουλάχιστον αυτή είναι η ιστορία που αφηγείται ο Πλούταρχος.<br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8309/7951082136_df554bd59d_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8309/7951082136_df554bd59d_z.jpg" /></a><br />
<span style="color: #4d94b8;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: 85%;"><b>Tο κανάλι</b> (φωτ: K.) </span><br />
<br />
</span></span>Μπορεί να είναι τα πεύκα που κάνουν αξέχαστο τον Πόρο. Τα δάση μοιάζουν ποτισμένα στο ρετσίνι, τα πάντα μυρίζουν σαν καινούργιο καράβι. Όταν καταπλέεις στο λιμάνι το καλοκαίρι, σε τυλίγουν κύματα έντονης μυρωδιάς πεύκου που αιωρούνται στα ήσυχα νερά του λιμανιού. Ολόκληρο το νησί μυρίζει και γυαλίζει σαν πρόσφατα βερνικωμένος καμβάς — με το πράσινο της ελιάς και το κίτρινο του λεμονιού. Και το σταθερό ψιχάλισμα των μπουζουκιών, και το πιο διαπεραστικό, πιο πυρετώδες, των μεθυσμένων απ' τον ήλιο τζιτζικιών φτάνει γλιστρώντας απαλά πάνω στη θάλασσα.<br />
<br />
Αποδώ μπορείς επίσης να επισκεφτείς εύκολα το αρχαίο λιμάνι της Τροιζήνας. Έτσι θα συνειδητοποιήσεις ότι ο Πόρος, είναι απλώς και μόνο ένα νησί: Κάποτε μπορούσε να φτάσει κανείς εδώ από την ηπειρωτική Ελλάδα περνώντας με τα πόδια τα ρηχά νερά.</div><br />
<i><span style="font-family: times new roman; font-size: 180%;">Lawrence Durrel</span><br />
Μετάφραση: <b>Ελεάνα Πανάγου</b></i><b></b><br />
<br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Λόρενς Ντάρελ, Τα ελληνικά νησιά</b><br />
μετάφραση: Ελεάννα Πανάγου<br />
επίμετρο: Βαρβάρα Παπασταύρου-Κορωνιωτάκη<br />
Εκδόσεις: Μεταίχμιο, 2005</span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8435/7913636172_3587f0a25c_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8435/7913636172_3587f0a25c_z.jpg" /></a><br />
<span style="color: #4d94b8;"><span style="font-family: verdana;"><span style="font-size: 85%;">(φωτ: Y.) </span></span></span><br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="font-family: times new roman;"><span style="color: #ffff99;">Ακόμα:</span></span></span><br />
<span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;">ο Λώρενς Ντάρρελ </span>στo <a href="http://key-em.blogspot.com/2006/05/10_03.html"><u><span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;">ταξιδεύοντας</span></u></a>, στα <a href="http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2011/05/113.html"><u><span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;">αυτοβιογραφικά</span></u></a> και στο <a href="http://travelling-by-literature.blogspot.com/2011/07/108.html"><u><span style="font-family: times new roman; font-size: 130%;">λογοτεχνικά ταξίδια στον κόσμο</span></u><br />
<br />
</a>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-61082378514209555972011-11-20T16:58:00.000+02:002013-07-15T00:11:40.441+03:0034 ~ Μίλτος Σαχτούρης: Πόρος 1985Κι όταν εφάνη στο φλυτζάνι του καφέ μου η γοργόνα η μαύρη <br />
όλη τη νύχτα αδιέξοδα και εξορίες <br />
έξαλλος λέω στίχους του Hölderlin<br />
στίχους του Charles Cros <br />
και πώς λυπάμαι τον άνθρωπο με το καροτσάκι <br />
γυρίζει<br />
πουλάει γλειφιτζούρια — γεωμετρικά τοποθετημένα <br />
το ένα πλάι στο άλλο στη σειρά — <br />
κανένας δεν τα αγοράζει <br />
κι έτσι κι αυτός είναι τώρα χρόνια πεθαμένος <br />
τα ρούχα του έχουν λιώσει πάνω του <br />
και πίσω του τρέχει ο άγγελός του.<br />
<br />
Όμως παρ' ολ' αυτά ό Πόρος υπάρχει <br />
και μ' όλα τα χαϊμαλιά του <br />
με την παλιά του άγκυρα μπηγμένη στην αμμουδιά <br />
τις όμορφες τουρίστριες με τα καταπληκτικά πόδια<br />
και πόσους έφαγε το χώμα αυτά τα χρόνια <br />
πάει ο Σκλάβος κι ο Καχτίτσης <br />
ο Ιωάννου, η Μέλπω Αξιώτη <br />
ο Αλεξάνδρου και τόσοι άλλοι.<br />
<br />
Θεέ μου, δώσε μας ένα θάνατο <br />
ειρηνικό.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Μίλτος Σαχτούρης</i></span></span><br />
<br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>53 φωνές, Ποιητική Ανθολογία 1986</b><br />Εκδόσεις: Πρόσπερος, 1987</span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8039/8027403728_04c0d3a3f5_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8039/8027403728_04c0d3a3f5_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.)</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4882005324825277634.post-21714303023470014252011-10-29T16:40:00.005+03:002014-10-11T18:06:15.265+03:0033 ~ Αχιλλεύς Α. Κύρου: Ωμορφιά!<div align="justify">Ενώ η βενζινάκατός μας προχωρούσε στα ήσυχα νερά του Στενού, που έμοιαζε μάλλον σαν λιμνοθάλασσα παρά σαν αληθινή θάλασσα, η Αργυρούλα μού έδειχνε τα χαρακτηριστικά σημεία του τοπίου: τον Γαλατά, την περίφημη Κοιμωμένη, της Αδέρες, και με προκαλούσε να θαυμάσω μαζή της την εντελώς ιδιότυπη ωμορφιά που είχε το τοπίο. Εγώ εθαύμαζα μάλλον την εξαιρετική αντίληψι του ωραίου και του γραφικού, που είχε μέσα του αυτό το κορίτσι, την χαρακτηριστική εκείνη ικανότητα να απορροφά ό,τι ώμορφο ήταν γύρω της και να το μεταβάλλη σε εσωτερικώτερη συγκίνησι, την ικανότητα εκείνη που δίνει ο Θεός μόνο στης εξαιρετικές φύσεις.<br />
<br />
Σε μια στιγμή τής είπα:<br />
- Μαζή μου δεν πιστεύω να έχης αυτούς τους φόβους που σε βασανίζουν συνήθως. Καμμιά απ' της κυρίες που είναι μαζή μας δεν θα σε ζηλεύη, γιατί της πήρες το "φλερτ" της.<br />
<br />
<a href="http://farm3.staticflickr.com/2859/9335217288_b172d321b2_z.jpg"><img src="http://farm3.staticflickr.com/2859/9335217288_b172d321b2_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.) </span><br />
<br />
[....] Ήταν το βράδυ που εδόθηκε στον "Αβέρωφ" η μεγάλη εκείνη δεξίωσις. Την προηγουμένη ημέρα είχε φθάσει στον <span style="color: #ffcccc; font-family: times new roman; font-size: 130%;">Πόρο</span> μαζή με τον "Αβέρωφ" η μοίρα των γυμνασίων. Και το ήρεμο νησάκι είχε βρη καινούργια ζωή. Οι ναύτες ξεχύθηκαν στην χώρα, στα σπήτια των - όσοι ήταν Ποριώτες - στα καφενεία και τα καπηλιά. Οι αξιωματικοί συγκεντρώθηκαν πάλι στο Προγυμναστήριο και στης κομψές επαύλεις, που είναι γύρω. Μαζί με τους ναυτικούς, ή μάλλον μια-δυο μέρες πριν, είχαν φθάσει στον Πόρο και είχαν γεμίσει τα απλά του ξενοδοχεία μερικές κοσμικές παρέες, που φαίνονταν να παρακολουθούν συστηματικά τους αξιωματικούς του Ναυτικού στης μετακινήσεις τους.<br />
<br />
Όλη αυτή η κίνησις και η ζωή φαινότανε να νευριάζη την Αργυρούλα, να αυξάνη την μελαγχολία της. Και - τώρα που ήξερα το μυστικό της - μπορούσα να την καταλάβω...<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8176/8029696070_7101ce8821_z.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8176/8029696070_7101ce8821_z.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Κ.) </span><br />
<br />
[....]ενώ απ' το κατάστρωμα έφθαναν ως κάτω οι εύθυμοι τόνοι ενός φοξ-τροττ, η βενζινάκατός μας απομακρύνθηκε απ' το θωρηκτό. Ένα από τα δύο αντιτορπιλλικά, που ήταν αγκυροβολημένα εκεί κοντά, είχε ανάψη τον προβολέα του, ο οποίος πότε εφώτιζε τον "Αβέρωφ", και πότε φαινότανε να ψάχνη να βρη κάτι στην ξηρά και εφώτιζε με μια παραμυθένια λάμψι τα άσπρα σπητάκια και τα πεύκα του Πόρου. Για κανένα-δυο λεπτά η φωτεινή του ακτίνα εσταμάτησε επάνω στη βενζινάκατό μας και την παρακολούθησε στο δρόμο της.<br />
<br />
<span style="font-family: times new roman;"><span style="font-size: 180%;"><i>Αχιλλεύς Α. Κύρου</i></span></span><br />
<br />
<br />
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s1600/book1.gif"><img alt="" border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-DytKOC3w_e0/TjT22CPShXI/AAAAAAAAOYs/iuq1B7sfkGA/s400/book1.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5635400441921701234" style="cursor: hand; float: left; height: 48px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 48px;" /></a><span style="color: #ffcccc;"><b>Νέα Εστία, τχ. 183 και τχ. 184</b><br />
1 Αυγ. και 15 Αυγ, 1934<br />
-αρχείο EKEBI-</span><br />
<br />
<a href="http://farm9.staticflickr.com/8332/8107606484_1a1783ab40_c.jpg"><img src="http://farm9.staticflickr.com/8332/8107606484_1a1783ab40_c.jpg" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτ: Υ.) </span></div><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com