31 ~ Ιουλία Δραγούμη: Το τέλος του παραμυθιού

O M. Arnoux γύρισε και την κύτταξε με χαμόγελο'
«Είδαμε πολλά ωραία μέρη με τον Μήτρο», της είπε' «αλλά ποτέ δεν εύρισκε κανένα άλλον τόπον τόσον ωραίο όπως το νησί του.»

«Καθώς μου λένε,» είπεν η Κυρά Σοφούλα «σαν όλα τα νησιά είναι κι' αυτό' μα ο Μήτρος πάντα ήτανε ξεμωραμένος για τον Πόρο.»

«Σας βεβαιώ» επέμενεν ο Μ. Arnoux, «ότι είναι εν από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδος, και περιμένω, με μεγάλην ευχαρίστησιν, να το επισκεφθώ παντού. Μάλιστα μέρη τα οποία είμαι βέβαιος ότι θ' αναγνωρίσω, διότι ο Μήτρος μού τα περιέγραψε πολλάκις, όπως αν τα είχεν αλήθεια εμπρός του.»


(φωτ: Υ.)

«Μα ήταν μπροστά μου,» είπεν ο Μήτρος' «δεν είναι περίεργο πόσο ζωηρά βλέπεις καμμιά φορά πράμματα που δεν είναι μπροστά σου; Χίλιες φορές στας Αθήνας, μέσα στους δρόμους, γεμάτους κόσμο, έχω δει τα βουνά και τη θάλασσα και τα πεύκα. Να! κλείνεις τα μάτια σου..... έτσι..... και όλα βρίσκονται ένα, ένα μπροστά σου. Να εδώ σ' αυτήν την κάμαρα, άμα κλείσω τα μάτια μου, βλέπω καθαρώτατα όσα βλέπει κανείς απ' τη μεγάλη εληά, πίσω απ' το Κόκκινο Σπίτι' τα περιβόλια, το Νεκροταφείο με τα μεγάλα κυπαρίσια που περισσεύουν από πάνω απ' τον τοίχο' έπειτα το Στενό που πάει ως το Προγυμναστήριο. Και δεν ξέρω γιατί, μα το Στενό πάντα το βλέπω, όπως φαίνεται το απομεσήμερο, με τη θάλασσα ανοιχτή απ' εδώ, και σκούρα απ' το πέλαγος εκεί που είναι οι βράχοι του Μοναστηριού' και μπροστά, μπροστά ο άσπρος Γάτος και λίγο παραπέρα το άλλο το σπιτάκι, με το μεγάλο το φουντωτό πεύκο απάνω απ' τη θάλασσα και τη βάρκα που ήτανε πάντα τραβηγμένη στην ξηρά. Πάντα ήτανε εκεί μια βάρκα και δίχτυα απλωμένα που στέγνωναν στον ήλιο... ...»

Ιουλία Δ. Δραγούμη


Ιουλίας Δ. Δραγούμη, Ποριώτικες Ιστορίες - Τόμος δεύτερος
Εκδόσεις: Ι.Ν. Σιδέρης, 192;



(φωτ: Υ.)