3 ~ Πλάτων: Ο μύθος της γέννησής του
«...Την ημέρα λοιπόν που γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι θεοί είχαν γλεντοκόπι' μαζί με τους άλλους θεούς ήταν κι ο γυιος της Μήτιδος, ο Πόρος. Όταν απόφαγαν, η Πενία, όπως ήτανε συνήθεια, μια και γινότανε ένα τόσο πλούσιο φαγοπότι, ήρθε για να ζητιανέψει, και στεκόταν έξω από τις πόρτες. Ο Πόρος τότε, μεθυσμένος απ' το νέκταρ (γιατί το κρασί δεν είχε βρεθεί ακόμα), μπήκε στον κήπο του Δία και βαρύς καθώς ήταν απ' το μεθύσι ξάπλωσε κι αποκοιμήθηκε. Η Πενία τότε, μέσα στην ανάγκη της φτώχειας της, σοφίστηκε να κάμει παιδί με τον Πόρο. Πηγαίνει λοιπόν και πλαγιάζει κοντά του' έτσι απόχτησε τον Έρωτα. Να γιατί λοιπόν ο Έρωτας έγινε συνοδός κι υπηρέτης της Αφροδίτης: πιάστηκε στα γενέθλιά της, και συγχρόνως απ' τη φύση του αγαπάει με πάθος την ομορφιά, γιατί κι η Αφροδίτη είναι όμορφη.
Σαν γυιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας, να ποιος είν' ο κλήρος που έλαχε στον Έρωτα: Πρώτα - πρώτα είν' αιώνια φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός κι ωραίος, καθώς τον φαντάζεται ο κόσμος ο πολύς. Αντίθετα, είναι σκληρός κι απεριποίητος και ξυπόλητος κι άστεγος' πλαγιάζει πάντα καταγής και χωρίς στρωσίδια' κοιμάται στο ύπαιθρο, στα κατώφλια και στους δρόμους' έχει παντοτεινή συντρόφισσα τη στέρηση, μοιάζοντας έτσι της μητέρας του. Όμως, σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του, δολερά ρίχνει τα δίχτυα του στα ωραία και στ' αγαθά, κι είναι γενναίος, και ριψοκίνδυνος, κι ορμητικός, και φοβερός κυνηγός, κι όλο καινούργια τεχνάσματα σκαρώνει, επιθυμητής μα και προμηθευτής της φρόνησης, φιλοσοφώντας σ' όλη του τη ζωή, ασύγκριτος γόης, μάγος και σοφιστής. Κι απ' τη φύση του δε μοιάζει ούτε μ' αθάνατο ούτε με θνητό, αλλά μέσα στην ίδια μέρα, μια ανθίζει και ζει, και μια πεθαίνει, μα και πάλι, σαν πετύχουν τα τεχνάσματά του, ξαναζωντανεύει χάρη στην πατρική του φύση' ό,τι όμως αποχτάει, του ξεφεύγει πάντα μέσ' απ' τα δάχτυλά του κι έτσι ούτε ολότελα φτωχός ποτέ είν' ο Έρωτας ούτε και πλούσιος.
Απ' την άλλη μεριά, βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια, για τον εξής λόγο: Κανείς απ' τους θεούς δε φιλοσοφεί, μα κι ούτε ποθεί σοφός να γίνει (αφού είναι)' ... ... ...»
Πλάτων
Πλάτωνα Συμπόσιο (ή για τον έρωτα)
Μετάφραση: Αλέκος Παπαγεωργίου
Εκδόσεις: Μαρή, 1954
(φωτ: Κ.)
Σαν γυιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας, να ποιος είν' ο κλήρος που έλαχε στον Έρωτα: Πρώτα - πρώτα είν' αιώνια φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός κι ωραίος, καθώς τον φαντάζεται ο κόσμος ο πολύς. Αντίθετα, είναι σκληρός κι απεριποίητος και ξυπόλητος κι άστεγος' πλαγιάζει πάντα καταγής και χωρίς στρωσίδια' κοιμάται στο ύπαιθρο, στα κατώφλια και στους δρόμους' έχει παντοτεινή συντρόφισσα τη στέρηση, μοιάζοντας έτσι της μητέρας του. Όμως, σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του, δολερά ρίχνει τα δίχτυα του στα ωραία και στ' αγαθά, κι είναι γενναίος, και ριψοκίνδυνος, κι ορμητικός, και φοβερός κυνηγός, κι όλο καινούργια τεχνάσματα σκαρώνει, επιθυμητής μα και προμηθευτής της φρόνησης, φιλοσοφώντας σ' όλη του τη ζωή, ασύγκριτος γόης, μάγος και σοφιστής. Κι απ' τη φύση του δε μοιάζει ούτε μ' αθάνατο ούτε με θνητό, αλλά μέσα στην ίδια μέρα, μια ανθίζει και ζει, και μια πεθαίνει, μα και πάλι, σαν πετύχουν τα τεχνάσματά του, ξαναζωντανεύει χάρη στην πατρική του φύση' ό,τι όμως αποχτάει, του ξεφεύγει πάντα μέσ' απ' τα δάχτυλά του κι έτσι ούτε ολότελα φτωχός ποτέ είν' ο Έρωτας ούτε και πλούσιος.
Απ' την άλλη μεριά, βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια, για τον εξής λόγο: Κανείς απ' τους θεούς δε φιλοσοφεί, μα κι ούτε ποθεί σοφός να γίνει (αφού είναι)' ... ... ...»
Πλάτων
Πλάτωνα Συμπόσιο (ή για τον έρωτα)Μετάφραση: Αλέκος Παπαγεωργίου
Εκδόσεις: Μαρή, 1954
(φωτ: Κ.)
αναρτήθηκε από το χρήστη Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. στις
23.4.10
