Κίχλη

Image and video hosting by TinyPic

Image and video hosting by TinyPic

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

43 ~ Ανν Ίμποτσον: The Bolshoi Ballet Comes to Poros

Rumours had been running round the island for days, long before the first posters appeared. The older people nodded their heads and talked in a casual way of some dancers coming to Poros, but those of us who had travelled a little gasped, and thought it couldn't possobly be true. Maybe it was something on film, maybe a lecture of some kind. But when the posters did appear in Greek and English and with pictures, it seemed there was no longer any room for doubt.

By some mysterious, unbeleivable, miraculous chance the Boslhoi Ballet was coming to dance on Poros.

The best in the world; first time in their history; for one night only, shouted the posters, and they were right. The island buzzed now and slowly it emerged that this was a personal success for Spiros the mayor. For a whole year he had begged, pleaded and badgered the Russian company, asking that, for the one night that they were non dancing in Athens, they would come and dance on Poros. And, finally, the best contemporary soloists of the Bolshoi had agreed. On 10 August they were coming.

Even after learning all this in somehow seemed too much to hope for, so we watched the carpenters building a stage in front of the new school, watched the electricians wiring up some mega speakers, watched the rows of chairs being put out in the school yard - and still we crossed our fingers and held our breath.


(φωτ: K.)

But miracles really do happen sometimes and so, that nigth of 10 August 1997, I found myself sitting on a hard wooden bench wirggling like a child in anticipation of what was to come. The last rays of light melted away across the sea. The sky turned to its habitual black velvet and thw stars came out in theis hundreds. All around me people chattered away, calling to friends and relations on the other side of the audience and then squeezing together even more tightly to fit in new arrivals.

I held my ground and resisted being pushed off the end of the bench while excited children ran past treading on my toes and grabbing me with ice-cream sticky fingers. There were even two or three stray dogs attracted by the commotion and the possibility of a fallen ice-cream or a half-empty packet of crisos. One in particular sat in front of the stage, gazing in anticipation, while Russian-spaeking stage staff made last-minute adjustments to the lights and called to one another across thw back-drop of thw school buildings, thus adding another dash of excitement to an atmosphere which was already pretty electric by now.


(φωτ: Y.)

Then, with no warning the floodlights came on, thw music belted from the megawatt speakers and the first dancer appeared on stage. It was a programme of mainly solo roles at first, later they performed the duets and some ensemble dancing. The music was loud and not of a great quality and I'm sure the newly built stage left mauch to be desired, but the dancing was superb. Sitting near the edge of the sea on thiw perfect summer's evening with the best of the world's dancers performing there in front of us was something I shall never forget, and I wanted it to go on for ever. Looking round at the faces of those sitting beside me, I sensed they felt the same too. It was lovely to watch them - grandas, grandmas, young people and babies in arms - all there because they loved to dance and to watch other people dance. For some, I'm sure, thw name of the Bolshoi meant nothing, but no matter - this was Art and it was available for everyone, just as it should be. Bravo, Mr. Major.

As the dancers took their bows, we cheered our thanks and the bouquets were handed across. Then the music started again, one of the traditional Greek dances, and they danced that for us. The cheers then must have awakened the gods. It was a generous end to a perfect evening.

Later, as I walked home, I eased one of the posters off its lamp-post. Today it adorns one of the wall of my apartment. I can see it as I write this: 10 August 1997, the day the Bolshoi came to town!

Anne Ibbotson

Coming slowly
Εκδόσεις: Ashgrove Publishing, London, 2006




(φωτ: Y.)

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

42 ~ Θάλεια Καραμητσοπούλου: Ο Πόρος της καρδιάς μου

Ο Πόρος είναι η Πέμπτη εποχή.
Η εποχή που γέννησε η φαντασία σου
από ανάγκη να ονειρεύεσαι συνέχεια
μέρες όμορφες, νύχτες ήρεμες.

Ο Πόρος είναι το φως, σαν στεφάνι
απλωμένο στις πράσινες βουνοκορφές.
είναι κάθε λογής λουλούδι της γης.
Είναι η λαχτάρα μιας χαρούμενης αυγής.

Είναι η μοναδική αγάπη των κυμάτων
στις νοσταλγικές ακρογιαλιές του.
Είναι ο έρωτας των ευκαλύπτων
στην ξαφνική βροχή.

Είναι το τραγούδι στην ψυχή.
Είναι το πέπλο των λεμονανθών,
ριγμένο σαν παρηγοριά κάτω
απ' τον γαλάζιο ουρανό του. Και σε μεθάει.

Είναι το ταξίδι πίσω στην πατρίδα,
είναι η επιστροφή, η ιδέα, η ελπίδα.
Είναι ο αέρας που αφήνεις
να σε πάει και να σε φέρει.

Ο Πόρος είναι η πίστη.
Είναι το εκκλησάκι του Σταυρού
που στέκεται σαν ανθοδοχείο
στη μέση της θάλασσας.

Το εκκλησάκι που είναι η άγκυρα
στ' αραξοβόλι της καρδιάς σου. Πόσο σ' αγαπώ.

Θάλεια Καραμητσοπούλου

Δρόμοι και νύχτες
Εκδόσεις: Φενεός, 2013



(φωτ: X.)

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

41 ~ Βασίλης Μόσχης: Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της

Ακόμη ένα καλοκαίρι στον Πόρο. Ακόμη ένα όνειρο στη ζωή που ανελέητα ξυπνά και κοιμάται στους ρυθμούς αυτών που θέλουν να τη γευτούν. Να την αρπάξουν με τα δυο τους χέρια και να την ποτίσουν με τον ιδρώτα τους κάνοντάς την δική τους. Στο ξεκίνημα κάθε διαδρομής ο έρωτας φέρνει καταιγίδες και θύελλες, που ξέρουν τόσο καλά να κρύβονται στο εσωτερικό κάθε ψυχής. Και μεταμορφώνονται σε όνειρα και ευτυχισμένες ελπίδες για να δώσουν κουράγιο στην υπόλοιπη διαδρομή. Εκτός κι αν ξεχασμένες ιστορίες θυμηθούν να ξαναγεννηθούν και να προστάξουν μια άλλη πορεία. Διαφορετική από αυτήν που ξεκίνησε, για να καταλήξει στο χείμαρρο της απόλυτης καταστροφής. Και όταν στεγνώσουν τα δάκρυα, απομένει και η κοίτη άδεια και στεγνή σαν μια ξεχασμένη ανάμνηση από κάτι που πέρασε και έφυγε. Δεν μπόρεσε να σταθεί όσο και αν πολέμησε, όσο κι αν αντιστάθηκε.

Μάχες πολλές, αγώνες και θυσίες για ένα χαμένο πόλεμο. Και νικητής δε βγαίνει ο έρωτας, βγαίνει η ζωή που πάντα φροντίζει να σε πληγώνει. Η ζωή στον Πόρο είναι τόσο γλυκιά. Ένα ιδανικό μείγμα έρωτα, μιας απαλής, αχνής γεύσης από άρωμα λεμονιού και μιας αλμύρας που εξατμίζεται πάνω από το κύμα που απαλά γλείφει την αμμουδιά και σηκώνεται μέχρι τις κορυφές να συναντήσει το άρωμα του ρετσινιού. Και μένει εκεί δίπλα στα κυκλάμινα του χειμώνα και τα θυμάρια του καλοκαιριού. Μένει ζωντανό και αμόλυντο μέσα στο πέλαγος, γιατί είναι καλά φυλαγμένο από την τρίαινα του Ποσειδώνα που τρομοκρατεί κάθε προσπάθεια βεβήλωσης.


(φωτ: K.)

Ο χρόνος ήξερε την ιστορία που θα συμβεί. Γνώριζε τις ψυχές που ήταν έτοιμες να συναντηθούν πάνω στο ηφαίστειο και να εκραγούν πάνω σε ξεχασμένους κρατήρες. Και τις κράτησε γλυκές και αμόλυντες να ζήσουν τη δική τους πορεία, να γευτούν αυτό το μυστήριο της ζωής, τη γλυκιά αμαρτία του να ζεις.

Γέμισε πάλι ο Πόρος. Ξύπνησε από το λήθαργο του χειμώνα. Τα καράβια πηγαινοερχόντουσαν καθημερινά σε ένα αδιάκοπο πηγαινέλα. Μόλις τελείωσαν οι εξετάσεις, ο Φίλιππος αναχώρησε για τον Πόρο. Την επόμενη κιόλας μέρα ήταν πάνω στο καράβι και ανάσαινε την αύρα του Σαρωνικού. Αδημονούσε να φτάσει στο νησί των ονείρων του. Στο τελευταίο γράμμα που έστειλε δεν έλαβε απάντηση και ανησυχούσε. Ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό.

Το εξοχικό των Αποστολίδηδων γέμισε πάλι ζωή. Η κυρία Μιράντα με την κόρη της τη Λίλη περίμεναν τον ερχομό της Έρσης και της Ναταλίας από την Πόλη. Οι κόρες της Λίλης έμειναν στην Αθήνα κοντά στους αρραβωνιαστικούς τους. Το χειμώνα που πέρασε έδωσαν λόγο και οι δυο τους. Η Μαριέτα με τον Σταύρο Αργυρόπουλο, μεγαλογιατρό με δική του κλινική, και η Μιράντα με τον Ηλία Κοσμά, πολιτικό μηχανικό, ιδιοκτήτη πολλών ακινήτων στην Αθήνα και τον Πειραιά. Θα ερχόντουσαν αργότερα. Η Λίλη ήδη έπλεε σε πελάγη ευτυχίας που αρραβώνιασε τις δύο της κόρες. Ο Φίλιππος ξημεροβραδιαζόταν κάτω από το εξοχικό των Αποστολίδηδων. Περίμενε κάθε φορά να αντικρίσει τη Ναταλία να ξεπροβάλει σε κάποιο παράθυρο, να κατεβαίνει τα σκαλάκια ή να κάνει το μπάνιο της στη θάλασσα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Η Ναταλία δεν είχε έρθει ακόμη. Πόσες φορές δεν ξαναγύριζε με μαύρη καρδιά στην ταβέρνα της θείτσας του!

Βασίλης Μόσχης

Χιλιάδες χρώματα στα μάτια της
Εκδόσεις: Θερμαϊκός, 2011


(το απόσπασμα δημοσιεύθηκε στο Poros News, στις 12/03/2012)


(α), (β). (γ), (δ)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
  • . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
  • . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
  • . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
  • Powered by Blogger

    Εγγραφή σε
    Αναρτήσεις [Atom]