32 ~ Κλέα Συνωκίδη: Φυγή στις Κυκλάδες

Τον Ιούλιο πρέπει χωρίς άλλο να πας στη θάλασσα. Θάλασσα λένε οι Αθηναίοι το Φάληρο. Αν όμως ξέρεις από αέρηδες και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το βοριά μην κατέβεις τότε εκεί-κάτω, εξόν από τις μέρες που φυσάει μπάτης, που τον Ιούλιο είναι λιγοστές. Τον καιρό των μελτεμιών, η φαληρική θάλσασσα δεν έχει καλωσύνη. Τραβιέται πέρα, μπλαβίζει χωρίς κύμα, και, όταν κολυμπάς, δέχεσαι τη σκόνη στα μάτια σου. Ο αέρας, ζεστός και λερωμένος από το πέρασμά του μέσα από τη μεγάλη πολιτεία, σε λιανίζει κάνοντάς σε να βλαστημάς το καλοκαίρι και τις ζέστες του.

Κάποτε τα βράδυα είναι ακόμα χειρότερα. Καθώς σταματάει ο αέρας, γη και θάλασσα μαζί λες και βγάζουν φλόγες και σκορπούν ζεστούς ατμούς.

Ούτε στην Αίγινα όμως ή στον Πόρο να πας τον Ιούλιο ή τον Αύγουστο. Τα πρωινά, όσο νωρίς κι' αν ξυπνήσεις, δε θ' απαντήσεις καλή δροσούλα' τ' απογέματα πάλι, τα ζεστά και μακριά, έχεις όλο τον ήλιο πάνω σου σκληρό και επίμονο. Η θάλασσα του Πόρου, πράσινη και κλειστή όπως είναι, σε σφίγγει όμοια με μια βόρεια λίμνη. Φύγε τότε μακριά από τον Αργολικό και από τις δυτικές πολιετείες του, αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το βοριά.

Κλέα Συνωκίδη


Νέα Εστία, τχ. 383
15 Μαΐου, 1943
-αρχείο EKEBI-


(φωτ: Υ.)

31 ~ Ιουλία Δραγούμη: Το τέλος του παραμυθιού

O M. Arnoux γύρισε και την κύτταξε με χαμόγελο'
«Είδαμε πολλά ωραία μέρη με τον Μήτρο», της είπε' «αλλά ποτέ δεν εύρισκε κανένα άλλον τόπον τόσον ωραίο όπως το νησί του.»

«Καθώς μου λένε,» είπεν η Κυρά Σοφούλα «σαν όλα τα νησιά είναι κι' αυτό' μα ο Μήτρος πάντα ήτανε ξεμωραμένος για τον Πόρο.»

«Σας βεβαιώ» επέμενεν ο Μ. Arnoux, «ότι είναι εν από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδος, και περιμένω, με μεγάλην ευχαρίστησιν, να το επισκεφθώ παντού. Μάλιστα μέρη τα οποία είμαι βέβαιος ότι θ' αναγνωρίσω, διότι ο Μήτρος μού τα περιέγραψε πολλάκις, όπως αν τα είχεν αλήθεια εμπρός του.»


(φωτ: Υ.)

«Μα ήταν μπροστά μου,» είπεν ο Μήτρος' «δεν είναι περίεργο πόσο ζωηρά βλέπεις καμμιά φορά πράμματα που δεν είναι μπροστά σου; Χίλιες φορές στας Αθήνας, μέσα στους δρόμους, γεμάτους κόσμο, έχω δει τα βουνά και τη θάλασσα και τα πεύκα. Να! κλείνεις τα μάτια σου..... έτσι..... και όλα βρίσκονται ένα, ένα μπροστά σου. Να εδώ σ' αυτήν την κάμαρα, άμα κλείσω τα μάτια μου, βλέπω καθαρώτατα όσα βλέπει κανείς απ' τη μεγάλη εληά, πίσω απ' το Κόκκινο Σπίτι' τα περιβόλια, το Νεκροταφείο με τα μεγάλα κυπαρίσια που περισσεύουν από πάνω απ' τον τοίχο' έπειτα το Στενό που πάει ως το Προγυμναστήριο. Και δεν ξέρω γιατί, μα το Στενό πάντα το βλέπω, όπως φαίνεται το απομεσήμερο, με τη θάλασσα ανοιχτή απ' εδώ, και σκούρα απ' το πέλαγος εκεί που είναι οι βράχοι του Μοναστηριού' και μπροστά, μπροστά ο άσπρος Γάτος και λίγο παραπέρα το άλλο το σπιτάκι, με το μεγάλο το φουντωτό πεύκο απάνω απ' τη θάλασσα και τη βάρκα που ήτανε πάντα τραβηγμένη στην ξηρά. Πάντα ήτανε εκεί μια βάρκα και δίχτυα απλωμένα που στέγνωναν στον ήλιο... ...»

Ιουλία Δ. Δραγούμη


Ιουλίας Δ. Δραγούμη, Ποριώτικες Ιστορίες - Τόμος δεύτερος
Εκδόσεις: Ι.Ν. Σιδέρης, 192;



(φωτ: Υ.)