39 ~ Γιώργος Κυρ. Αθανασίου: Ο Πόρος στον αγώνα
Για την προσφορά των Ποριωτών αγωνιστών θα μπορούσαμε αρχικά να αναφέρουμε μερικά γενικά στοιχεία, τα οποία είναι κοινά για όλους. Προύχοντες, καραβοκυραίοι αλλά και απλός λαός, είτε ως αξιωματικοί, είτε ως μπουλουξήδες ή ως ναύτες και στρατιώτες, από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στα μετερίζια του Αγώνα. Η δράση τους στην ξηρά αρχίζει με την κήρυξη της Επανάστασης. Οι περισσότεροι, ανάλογα με τις δυνατότητες τους, οπλίζουν ο καθένας λίγους ή πολλούς στρατιώτες -καλύπτοντας και όλα τα έξοδα, όπως και τη μισθοδοσία τους- και εκστρατεύουν στην πολιορκία της Κορίνθου και του Ακροκορίνθου τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1821, μαζί με τους Αιγινήτες και τους Δερβενοχωρίτες, και συνεχίζουν τη δράση τους καθ' όλη τη διάρκεια του Αγώνα.
Οι καραβοκυραίοι (Μάνεσης, Καπασάκης, Νίτης, Βέσης, Κοφινάς, Καραμάνης κ.ά.) διέθεσαν τα καράβια τους, οι έμποροι τα χρήματά τους -γιατί ήταν αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τον Αγώνα-, και όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί, ακόμη και όταν τα χρήματα των πρώτων είχαν τελειώσει, συμμετείχαν και στη χρηματική επικουρία προς την Υπέρτατη Διοίκηση με κάθε προθυμία, όπως διαπιστώνουμε στην από 18 Απριλίου 1822 επιστολή των Υδραίων προς τους Ποριώτες, όπου αναφέρουν: «[...] βλέπομεν με ευχαρίστισιν ότι αισθάνεσθε την ανάγκην της ενώσεως των νήσων όλων με το πολιτικόν σώμα της Ελλάδος και της χρηματικής συνεισφοράς όλων διά την διατήρησιν τον Χριστιανικού στόλου».
Σε έγγραφο των δημογερόντων με ημερομηνία 22 Αυγούστου 1823 βλέπουμε να έχουν διαθέσει 3.600 γρόσια στον έρανο που έγινε στα νησιά. Σε άλλο έγγραφο μαρτυρείται ότι η οικονομική προσφορά των Ποριωτών μέχρι την 15η Δεκεμβρίου 1823 ανερχόταν στο ποσό των 262.686 γροσίων. Και έτσι, χωρίς ενδοιασμούς και υστεροβουλία, θέτουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας, ενστερνιζόμενοι τον ιερό σκοπό, την απελευθέρωση της από τον τουρκικό ζυγό.
(φωτ: K.)
Ήδη από τις 15 Μαρτίου ο Αλέξανδρος Δουζίνας, αφού προμηθεύτηκε πολεμοφόδια, βρίσκεται έξω από την Κόρινθο πολιορκώντας την μαζί με πολλούς συμπατριώτες του, αλλά και άλλους Έλληνες. Ο Ν. Σπηλιάδης αναφέρει στα απομνημονεύματα του:
«Οι Τούρκοι της Κορίνθου εκλείσθησαν την 24η Μαρτίου στην Ακρόπολη. Οι Κορίνθιοι δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον των Τούρκων παρασυρόμενοι από το πνεύμα του γεραιτέρου αδελφού Πανούτσου.
Στην Μεγαρίδα συνήλθαν διάφοροι για να αποφασίσουν, μεταξύ των οποίων, ο Επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς, ο Μέξης ο Ποριώτης, όστις έφονεύθη τότε από τινα Τούρκον Καρυστινόν και ο αδελφός του Χριστόδουλος, ο Κυριάκος Δουζίνας, ο Γεώργιος Κριεζής, ο Σταμάτης πρώην Οικονόμου, ο Παντελής Ευσταθίου φθάσαντες από τον Πόρο με διακόσιους, εκινήθησαν με έως δύο χιλιάδες Έλληνες εις την Ακροκόρινθο και πολιόρκησαν τους Τούρκους».
Επίσης ο Φωτάκος γράφει:
«Κατά τας αρχάς δε του Απριλίου και προ της Λαμπρής [...] οι Καλαβρυτινοί και οι Κορίνθιοι φθάσαντες εις Κόρινθον, ηύρον εκεί τους Ποριώτας, τους Δερβενοχωρίτας, τον αρχιερέα Δαμαλών και άλλους».
Από τα ως άνω απομνημονεύματα διαπιστώνουμε ότι ο Πόρος ήταν το πρώτο νησί που πήρε τα όπλα για τον ξεσηκωμό του Γένους, όχι μόνο ανάμεσα στα τρία νησιά, αλλά και απ' όλη τη νησιωτική Ελλάδα. Οι Σπέτσες υψώνουν τη σημαία της Ελευθερίας στα καράβια τους στις 2-3 Απριλίου (των Βαΐων) και οι Υδραίοι κηρύσσουν επίσημα την Επανάσταση με τον Αντώνιο Οικονόμου στις 16-17 Απριλίου, ενώ οι Ποριώτες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, παίρνουν τα όπλα από την πρώτη στιγμή και διεκδικούν την ελευθερία τους.
Γιώργος Κυρ. Αθανασίου
Η προσφορά του Πόρου στον Αγώνα του 1821 και οι Ποριώτες Αγωνιστές
Εκδ. Πόρος, 2008
(φωτ: Y.)
Οι καραβοκυραίοι (Μάνεσης, Καπασάκης, Νίτης, Βέσης, Κοφινάς, Καραμάνης κ.ά.) διέθεσαν τα καράβια τους, οι έμποροι τα χρήματά τους -γιατί ήταν αυτοί οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τον Αγώνα-, και όλοι μαζί, πλούσιοι και φτωχοί, ακόμη και όταν τα χρήματα των πρώτων είχαν τελειώσει, συμμετείχαν και στη χρηματική επικουρία προς την Υπέρτατη Διοίκηση με κάθε προθυμία, όπως διαπιστώνουμε στην από 18 Απριλίου 1822 επιστολή των Υδραίων προς τους Ποριώτες, όπου αναφέρουν: «[...] βλέπομεν με ευχαρίστισιν ότι αισθάνεσθε την ανάγκην της ενώσεως των νήσων όλων με το πολιτικόν σώμα της Ελλάδος και της χρηματικής συνεισφοράς όλων διά την διατήρησιν τον Χριστιανικού στόλου».
Σε έγγραφο των δημογερόντων με ημερομηνία 22 Αυγούστου 1823 βλέπουμε να έχουν διαθέσει 3.600 γρόσια στον έρανο που έγινε στα νησιά. Σε άλλο έγγραφο μαρτυρείται ότι η οικονομική προσφορά των Ποριωτών μέχρι την 15η Δεκεμβρίου 1823 ανερχόταν στο ποσό των 262.686 γροσίων. Και έτσι, χωρίς ενδοιασμούς και υστεροβουλία, θέτουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας, ενστερνιζόμενοι τον ιερό σκοπό, την απελευθέρωση της από τον τουρκικό ζυγό.
(φωτ: K.)
Ήδη από τις 15 Μαρτίου ο Αλέξανδρος Δουζίνας, αφού προμηθεύτηκε πολεμοφόδια, βρίσκεται έξω από την Κόρινθο πολιορκώντας την μαζί με πολλούς συμπατριώτες του, αλλά και άλλους Έλληνες. Ο Ν. Σπηλιάδης αναφέρει στα απομνημονεύματα του:
«Οι Τούρκοι της Κορίνθου εκλείσθησαν την 24η Μαρτίου στην Ακρόπολη. Οι Κορίνθιοι δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον των Τούρκων παρασυρόμενοι από το πνεύμα του γεραιτέρου αδελφού Πανούτσου.
Στην Μεγαρίδα συνήλθαν διάφοροι για να αποφασίσουν, μεταξύ των οποίων, ο Επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς, ο Μέξης ο Ποριώτης, όστις έφονεύθη τότε από τινα Τούρκον Καρυστινόν και ο αδελφός του Χριστόδουλος, ο Κυριάκος Δουζίνας, ο Γεώργιος Κριεζής, ο Σταμάτης πρώην Οικονόμου, ο Παντελής Ευσταθίου φθάσαντες από τον Πόρο με διακόσιους, εκινήθησαν με έως δύο χιλιάδες Έλληνες εις την Ακροκόρινθο και πολιόρκησαν τους Τούρκους».
Επίσης ο Φωτάκος γράφει:
«Κατά τας αρχάς δε του Απριλίου και προ της Λαμπρής [...] οι Καλαβρυτινοί και οι Κορίνθιοι φθάσαντες εις Κόρινθον, ηύρον εκεί τους Ποριώτας, τους Δερβενοχωρίτας, τον αρχιερέα Δαμαλών και άλλους».
Από τα ως άνω απομνημονεύματα διαπιστώνουμε ότι ο Πόρος ήταν το πρώτο νησί που πήρε τα όπλα για τον ξεσηκωμό του Γένους, όχι μόνο ανάμεσα στα τρία νησιά, αλλά και απ' όλη τη νησιωτική Ελλάδα. Οι Σπέτσες υψώνουν τη σημαία της Ελευθερίας στα καράβια τους στις 2-3 Απριλίου (των Βαΐων) και οι Υδραίοι κηρύσσουν επίσημα την Επανάσταση με τον Αντώνιο Οικονόμου στις 16-17 Απριλίου, ενώ οι Ποριώτες, χωρίς τυμπανοκρουσίες, παίρνουν τα όπλα από την πρώτη στιγμή και διεκδικούν την ελευθερία τους.
Γιώργος Κυρ. Αθανασίου
Η προσφορά του Πόρου στον Αγώνα του 1821 και οι Ποριώτες ΑγωνιστέςΕκδ. Πόρος, 2008
(φωτ: Y.)
αναρτήθηκε από το χρήστη Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. στις
12.9.12
