46 ~ Άρις Αντάνης: Το φεγγάρι στο νερό

Ήταν μια βραδιά όνειρο.
Αλλά ο Λέανδρος, σ’ αυτή τη φάση της... αποψινής ζωής του, δεν μπορούσε να την απολαύσει και να την χαρεί. Όταν ξανοίχτηκε αρκετά από το σπίτι της Χριστίνας, όπου είχαν συμβεί όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα γεγονότα, σταμάτησε το τρεχαλητό. Συνέχισε να περπατάει, όμως, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα. Κάπου-κάπου σταματούσε, κοίταζε πίσω του, γύρω του τρομαγμένα, αφουγκραζόταν, διαπίστωνε ότι «δεν έτρεχε τίποτα» πια και συνέχιζε το περπάτημα. Η καρδιά του χτυπούσε σαν το χαλασμένο μοτέρ της βάρκας του Βαγγέλα, που ήθελε τρία τέταρτα να πάει Πόρο- Γαλατά. Και πώς ακουγότανε, θεούλη μου, μέσα στην ησυχία της νύχτας! Εκκωφαντικά, θα ‘λεγες.
(Όχι η βάρκα. Η καρδιά του…)

Έφτασε στο Γεφυράκι. Χμ! έτσι ένιωθε: Σαν αυτό το γεφυράκι που χωρίζει το νησί του Πόρου στα δύο. Έτσι ήταν η ψυχή του αυτή την ώρα. Ένα μικρό κανάλι που από τη μία πλευρά βρισκόταν η Σφαιρία, η οργανωμένη κοινωνία, το σχολείο, η εκκλησία, οι γονείς, οι νόμοι, η πειθαρχία, κι απ΄την άλλη η Καλαυρία, η άγρια ομορφιά, η ελευθερία, η αναρχία, η γλυκειά παρανομία. Από εδώ το «πρέπει» και από κεί το «φιλί». Κι αυτός στη μέση, να πρέπει να τα συντονίσει, να τα ενώσει, να τα συνδυάσει, να φροντίσει ώστε να συνυπάρξουν αρμονικά, το άπειρο μυαλό του με την ατίθαση καρδιά του. Δύσκολα πράγματα...


Στο κανάλι (φωτ: Υ.)

Γύρω του ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Μια ησυχία που σε ξεκουφαίνει. Δεν τη θέλεις τόση ησυχία. Ειδικά όχι τώρα, όχι αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή. Ψυχή γύρω του. Ορίστε; Ψυχή; Όχι ακριβώς. Μέσα στο κανάλι κάτι κουνήθηκε. Τάραξε λίγο τα γαλήνια νερά. Που δεν έμοιαζαν καθόλου με τη φουρτουνιασμένη ψυχή του Λέανδρου. Τι ήταν; Ε! τι ήθελες να ήταν! Το τέρας του Λοχ-Νες; Καμία σαρδελίτσα θα ξύπνησε και έπαιξε λίγο στον αφρό. Εκεί που τόση ώρα καθρεφτιζόταν το φεγγάρι, αλλά ο Λέανδρος δεν το είχε προσέξει. Τώρα που κουνήθηκε λίγο το νερό, το είδε να λικνίζεται στους κύκλους που άφησε το ψαράκι.

Ο Λέανδρος τώρα κοιτάει το φεγγάρι, μέσα στο νερό, εκεί μπροστά του. Του φαίνεται πως γελάει. Ειρωνικά. Σαν να τον κοροϊδεύει. Αλλά και να τον αποσπά από όλα τα θέματα που τον βασάνιζαν, απόψε και πάντα. Κι η καρδιά του έχει ηρεμήσει αρκετά. Δεν χτυπάει πια τόσο έντονα, όσο πριν από λίγο. Το φεγγάρι όμως συνεχίζει το κοροϊδευτικό του λίκνισμα.

Άρις Αντάνης

Αγάπη
Εκδόσεις: Φενεός, 2010



Το φεγγάρι,  στο νερό της παραλίας του Αγίου Στεφάνου (φωτ: Y.)

Ολόκληρο το διήγημα "Το φεγγάρι στο νερό", από το βιβλίο "Αγάπη", στα σχόλια της ανάρτησης