49 ~ Άρις Αντάνης: Τα μάτια που σώζουν

...Στον Πόρo έκανα βόλτες με μια ομπρέλα από τις 11 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Έψαχνα να βρω κανένα φίλο, αλλά μάταια. Μόνο ηλικιωμένοι, παιδιά και έφηβοι κυκλοφορούσαν. Το βράδυ αποζημιώθηκα όμως σε μια από τις γραφικές ταβερνούλες του Πόρου. Σαββατόβραδο αλλά δεν είχε κόσμο. Βλέπεις οι παραθεριστές, αφού αλώνισαν το νησί όλο το καλοκαίρι, τώρα, με τις πρώτες ψύχρες, μαζεύονται στα σπίτια τους στην Αθήνα κι αφήνουν τη μελαγχολία τους να καθρεφτίζεται στην ήρεμη θάλασσα, στο ηλιοβασίλεμα, που τώρα δεν αργεί πολύ, στις άδειες καρέκλες των καφενείων και της ταβέρνας και στα πρόσωπα των ντόπιων, που αν και βρίζουν όλο το καλοκαίρι επειδή δεν βρίσκουν ψάρι, καλό κρέας, καρέκλα να καθίσουν - όλα τα καλά για τους ξένους, λένε- τώρα ζωγραφίζουν στα μάτια τους την καβαφική απορία:
«Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς… τουρίστες!...»

…Εκεί που κουβεντιάζαμε, ανοίγει η πόρτα της ταβέρνας και μπαίνει ένα ζευγαράκι… Κοίταξαν γύρω τους θέλοντας να διαλέξουν τραπέζι. Δυο παρέες όλες κι όλες και τελικά ήρθαν κι έκατσαν δίπλα μας. Και το πιο παράξενο:
«Σας περισσεύει μια καρέκλα; Μας ρώτησαν.
«Ευχαρίστως», η απάντησή μας.

Λες και δεν είχε άλλες καρέκλες. Λες και ήθελαν να γίνουμε όλοι μια παρέα. Λες και τους φόβιζε η μοναξιά, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Λες και στο ψιλόβροχο πρόβλεπαν καλχικά θα έλεγε κανείς, σαν να μη το ήξεραν, πως θα περάσουν τώρα αρκετοί μήνες χειμωνιάτικοι, ήρεμοι. Και ...κρύοι!...

Άρις Αντάνης

Στήλες άλατος
Εκδόσεις: Αναζήτηση, 1982


(φωτ: Y)